رخشانه: شماری از زنان امروز (یکشنبه، ۸ جوزا) در کابل با راهاندازی تظاهراتی به خیابان آمده و با سر دادن شعاری به طالبان میگفتند: حجاب داریم، نان نداریم.»
زنان در این تظاهرات، شعار «نان، کار، آزادی»، «فقر و گرسنگی بیداد میکند» و «دختران را قربانی معاملههای سیاسی نکنید» را نیز سر داده بودند.
این تظاهرات زنان معترض که در نزدیکی ساختمان وزارت معارف برگزار شده بود، دوباره با سرکوب طالبان مواجه شد.
طالبان در تازهترین فرمان اجرایی خود زنان را مجبور به پوشیدن حجاب بلند عربی و برقع کرده و گفته که بدون پوشانیدن چهره حق ندارند در مکانها عمومی حاضر شوند و نیز بدون ضرورت حق بیرون آمدن از خانه را نیز ندارند. در ادامه این فرمان، مجریان زن برنامههای تلویزیونی نیز مجبور به پوشانیدن چهرهی خود هنگام اجرای برنامه شدهاند. از زمان حاکمیت طالبان تاکنون دختران دورههای لیسه و متوسطه نیز حق رفتن به مکتب را ندارند.
سمیه حقجو، یکی از تظاهراتکنندهگان امروز به رسانه رخشانه گفت، مکانی را که اول برای تظاهرات خود انتخاب کرده بودند، پیشاپیش افشا شده بود و افراد طالبان پیش از رسیدن آنها به محل آنجا را محاصره کرده بودند و معترضان مجبور شدند که محل تظاهرات خود را تغییر دهند.
حقجو گفت، به دلیل ممانعت طالبان از تظاهرات در مکان اولی، آنها در نزدیکی ساختمان وزارت معارف و مرکز تجارتی گلبهار راهانداختند اما دوباره با سرکوب طالبان مواجه شدند.
به گفتهی حقجو، افراد طالبان به جز خبرنگاری که از رسانههای خارجی بودند، دیگر هرکسی را که از تظاهرات عکس و ویدیو میگرفت را «لت» میکردند و سه و چهار نفری بالای آنها حملهور میشدند.
او گفت، هرشخص و هر عابری که از جریان تظاهرات عکس گرفت، از قنداق تفنگ، سیلی و لگد از طرف طالبان «لت» شد و تعدادی را هم با خود بردند و از سرنوشت خبری نیست که آنها را به کجا بردند و چگونه با آنها برخورد کردند.
حقجو گفت که طالبان میخواستند که تظاهرات کنندهگان را نیز با موتر زیر بگیرند و موتر را مستقیما بالای تظاهرات کنندهگان میراندند؛ اما به دلیل ازدحام در جاده موترشان سرعت نمیگرفت و با این شیوه نتوانستند به تظاهرات کنندهگان آسیب جدی برسانند.
زنان که با محدودیتهای شدیدی از سوی طالبان مواجه شده، در برابر آن از خود مقاومت نشان داده و تظاهرات میکنند؛ اما همیشه از سوی طالبان سرکوب شده است.
زمستان سال گذشته، طالبان فعالان حقوقزن را که در تظاهرات اشتراک داشتند، برای مدت طولانی بازداشت و در مکان نامعلومی نگهداری میکردند اما همواره از بازداشت آنها انکار میکردند تا اینکه پس از فشارهای زیاد جامعه جهانی، وادار به رهاسازی آنها شدند.