امیری
اشاره: ۲۵ نوامبر از طرف سازمان ملل به عنوان روز جهانی محو خشونت علیه زنان نام گذاری شده است. اما در افغانستان خشونت بر زنان در حال بیشتر شدن است. حتا قبل از طالبان، این کشور بالاترین میزان خشونت علیه زنان را در سطح جهان داشت. پس از حاکمیت دوباره طالبان، وضعیت از این هم بدتر شده است. خشونت علیه زنان هم از نظر آمار بلند رفته و هم متنوع شده است. در ادامه روایت‌هایی را می‌خوانید که از طرف زنان و دختران به مناسبت روز جهانی منع خشونت به رسانه‌ی رخشانه رسیده است. روایت‌های که نشان می‌دهند، دیگر خشونت بر زنان در افغانستان فردی نه؛ بلکه کتله‌ی است.
«روایت من از خشونت» (۱۳)
با توجه به تجربه‌ی که درمورد زندگی زنان در افغانستان داشتم، به عقیده من یکی از مصداق‌های اصلی خشونت علیه زنان، احساس شرمی است که در جامعه به زنان نسبت به بدن و فزیولوژی طبیعی‌شان به آن‌ها تلقین می‌شود. احساس شرم بخصوص درسن بلوغ پس از تغییرات هورمونی، تهاجم نیاز جنسی در نوجوانان بوجود می‌آید؛ اما آنچه در افغانستان وجود دارد خشونت کوری است که فرهنگ و جامعه در افغانستان به زن تحمیل می‌کند.
مثلا درامریکا پس از رسیدن نوجوانان به این سن، سیستم آموزشی این کشور تلاش می‌کند تا نوجوانان احساس شرم نسبت به یک کنش طبیعی بدن خودشان نداشته باشند. اما در افغانستان به دلیل فرهنگ بسته و سنتی خانوداها این احساس شرم در نوجوانان به خصوص زن‌ها تبدیل به یک خودآزاری درونی می‌شود. اگر هم سکوت را بشکند و نیازهای خود را بروز دهند سرکوب می‌شود.
این خود آزاری درونی در نهایت ممکن است تبدیل به انواع بیماری‌های روانی، سرکوب شخصیت یا حتی مشکلات سادیسمی شود که حتی می‌تواند بر روی هوش نوجوانان دختر تاثیر منفی بگذارد. بسیار ضروری است که این خشونت کور با پیامد بسیار ویرانگر که هرگز دیده هم نشده، چاره سنجی شود.
