جهان هرگز با سکوت تغییر نکرد. و زنانی که امروز دست به مقاومت می‌زنند، نه «افراطی»، که وارثان طبیعی تاریخ‌هایی‌اند که همیشه از ما خواسته‌اند تحمل کنیم، ببخشیم، بگذریم. اما ما دیگر نمی‌خواهیم بگذریم. این‌بار، ما برای ماندن آمده‌ایم — نه با التماس، که با آگاهی، با اراده، و اگر لازم شد، با قدرت و مسلحانه.

در جوامع امروزی، احساس برتری طلبی برخی افراد یا گروه‌ها، تنها ناشی از غرور فردی یا عدم تعادل روانی و خودشیفتگی نیست؛ بلکه از دل ساختارهای پیچیده‌ی اجتماعی، نهادی و تاریخی سربرمی‌آورد. برای فهم این پدیده، باید نگاهی نقادانه به سازوکارهای قدرت داشت. در این مسیر، اندیشه‌های میشل فوکو، فیلسوف فرانسوی و بل هوکس، فمینیست و نظریه‌پرداز امریکایی، افقی تازه...

به عنوان یک زن و یک خبرنگار از افغانستان  که از نزدیک شاهد تغییرات هولناک تقریبا چهار سال گذشته بوده‌ام، باور دارم مقاله‌ای که اخیراً در The National Interest با عنوان «مهاجران افغانستان نباید از بازگشت به افغانستان بترسند» منتشر شده، تصویری نادرست و ساده‌انگارانه از وضعیت واقعی زنان و دختران در افغانستان تحت حکومت طالبان ارائه می‌دهد.

عادت ماهوار یا قاعدگی در زنان یک پدیده طبیعی است که در بسیاری از جوامع سنتی از جمله افغانستان، در لفافه‌ای از شرم، گناه و سکوت پیچیده شده است. این نوشته بر اساس تجربه‌‌ی زیسته، به بررسی تاثیر تابوهای فرهنگی و نبود آموزش بر روان، دیدگاه نسبت به بدن خویش و اعتماد به نفس دختران می‌پردازد.