گابریل مارسل فیلسوف فرانسوی، امید را راهی برای استعلاجستن از تنگناهای زندگی می‌داند. این تنگناهای زندگی برای زنان در افغانستان مولفه‌هایی در خود دارد که می‌تواند به‌شکل اسارت و بندگی، غربت، نادیده شدن، بسته شدن دروازه‌های دانایی، نیازمندی‌های اقتصادی، فرودستی و... ظاهر شود.

چند روز پس از سقوط کابل به‌دست طالبان، چندین تن از خبرنگاران با پخش ویدیوهای از خیابان‌های کابل، از این که شهر به طور سریع و شگفت‌انگیز، به حالت عادی برگشته بود، اظهار تعجب کرده بودند؛ آرامش ناگهانی در شهری که قبلا هر روز شاهد حملات انتحاری یکی پس از دیگری بود.

نقش اصلی زنان در دستگاه فکری ـ ایدئولوژیک طالبان، تولید مثل، پیش‌برد امورات خانه، اطاعت و پیروی از مردان تعریف شده است. آن‌چه که طالبان از آن به‌عنوان «کرامت و عزت زن» یاد می‌کند، چیزی جز فرودستی و موقعیت اجتماعی ستم‌پذیرانه‌ی زنان نیست.

چهلمین سالگرد تجلیل از ۲۵ نوامبر، روز جهانی رفع خشونت علیه زنان در حالی فرا رسیده است که نیمی از نفوس افغانستان به‌خاطر زن بودن،‌ قربانی خشونت سیستماتیک یک نظام ضد زن است.