در یک نظام سیاسی و ساختار سنتی که نگاه مشترکی به زن دارند، «هنجارها» و «عرف‌ها» و در نهایت، ستم‌نامه‌ای که تحت عنوان «قانون» به‌تصویب می‌رسد، کار مشترک مردانی‌ست که در پرتو درک و برداشت «مردانه»‌ صورت می‌گیرد و در این میان، ترجیحات و رویکردهای زنان، به‌عنوان بخش عمدها‌ی از مخاطب این هنجارها و قوانین، به‌گونه‌ی عمد کنار گذاشته...

نیلوی عزیزم! می‌دانم که روزهای سختی را تجربه می‌کنی اما هیچ کس نگفته بود که زندگی قرار است آسان باشد. زندگی می‌تواند بی‌رحم و سخت باشد؛ هردوی ما زندگی در افغانستان را هر روز تجربه می‌کنیم؛ من از حق خودم برای حمایت از تو محروم شده‌ام و تو از حق خودت برای آزادی.

عناوینی مثل «نماینده زنان افغانستان»، «نمایندگان جامعه مدنی افغانسان»، «زن تاثیرگذار سال»، «بنیانگذار جنبش...» و... مثال‌هایی هستند که می‌توانند ما را به درک میکانیسمی برساند که کارش هموار کردن زمینه‌ای است که در آن بتوان «یک به نمای کل» ساخت. میکانیسمی که «تولید چهره» می‌کند.

چرا وضعیت این گونه است؟ چرا  ستم علیه زنان در افغانستان به تناسب شدت و حجم آن در جهان بازتاب نمی‌یابد؟ چرا در سطح جهانی اراده جدی برای به رسمیت‌شناسی آپارتاید جنسیتی به‌عنوان جنایت علیه بشریت دیده نمی‌شود؟