یک دختر نوجوان ۱۵ ساله دیگر در ولایت قندهار به دلیل بیماری عصبی، از سوی خانواده‌اش در قفس نگهداری می‌شود.
رخشانه: این دختر روبینه نام دارد و به گفته‌ی خانواده‌اش تا سن نه سالگی با طناب او را می‌بستند و بعد از سن ۹ سالگی، داخل قفس زندگی می‌کند.
خانواده روبینه در ناحیه ۱۴ شهر قندهار زندگی می‌کند. خالقداد، پدر روبینه به رسانه‌ی رخشانه می‌گوید، دخترش از کودکی هنگامی که شش ماهه بود، به بیماری عصبی دچار شده است.
خالقداد افزود، که روبینه در شش ماهگی پس از تب شدید به این بیماری دچار شده است و تمام عمرش را با بیماری عصبی سپری کرده است.
به گفته خانواده‌اش، روبینه تمام روز را در قفس سپری می‌کند و فقط از طرف شب، مادرش برای نظافت او را از قفس بیرون می‌آورد. از قول پدر روبینه، مادرش برای درمان دخترش لحظه شماری می‌کند: «آرزو دارم تا دخترم صحت‌یاب شده و از این رنج‌ها خلاصی پیدا کند. از طالبان و موسسات می‌خواهم که با ما کمک کنند تا دختر ما تداوی شود.»
خالقداد می‌گوید، دخترش صحبت نمی‌تواند و داری معلولیت جسمی نیز هست. دست و پای راست روبینه فلج است. اما پدرش می‌گوید، اگر آزاد باشد، دست به شکستن اشیای اطرافش می‌زند: « تلویزیون، گیلاس، و هر چیز دیگر را سالم نمی‌ماند و به اطرافیانش آسیب می‌رساند.»
او می‌گوید، برای درمان دخترش چند بار اقدام کرده؛ اما بیماری او بهبود نیافته است: «در قندهار به شفاخانه مومند و در خارج به شهر کویته پاکستان او را برای علاج بردیم؛ اما تاثیر چندانی بر او نداشته، داکتران می‌گویند، مغز دخترت کوچک است و حافظه ندارد.»
خالقداد سه دختر و پنج پسر دارد. او که از مشکلات اقتصادی رنج می‌برد، نتوانسته کاری بیشتری برای درمان دخترش انجام دهد.
داکتر امان الله عزیز، متخصص بیماری عقلی و عصبی به رسانه‌ی رخشانه می‌گوید که نگهداری افراد دارای بیماری عصبی در قفس و به زنجیر کشیدن بیمار نه تنها که راه حل نیست بلکه وضعیت بیمار را بدتر نیز می‌کند.
قبلا نیز دختری در قندهار به دلیل بیماری عصبی از سوی خانواده‌اش در فقس نگهداری می‌شد.
این دختر بی بی آسیه نام و داشت و خانواده‌اش از چهار سال به این طرف، به دلیل شدت بیماری‌اش، او را در فقس نگهداری می‌کرد.
اما گفته می‌شود، سازمان صحی جهان، مسوولیت درمان بی بی آسیه را به عهده گرفته و قرار است او برای درمان به هند فرستاده شود.
در افغانستان نهادهای که از افراد دارای معلولیت جسمی و ذهنی مراقبت درست کنند وجود ندارد. خانواده‌ها نیز به دلیل فقر اقتصادی و ناآگاهی از اعضای دارای معلولیت ذهنی براساس شیوه‌ی درست جهانی نمی‌توانند نگهداری کنند.
