ربابه رضایی
سه سال پیش، اولین روزی که شریفه با خواهر بزرگترش تصمیم گرفتند، ورزش کنند، با واکنش شدید خانواده سنتی که حرف اول را پدر و برادرانش می‌زنند، مواجه شدند. پدر و برادران شریفه با تکرار این حرف که ” مردم بد می‌گویند، به ما می‌خندند”، مخالفت شان را با ورزش دختران خانواده ، اعلام کردند. بنا به دستور مردان خانواده هیچ دختری حق نداشت که در مورد ورزش حتی فکری کند. شریفه هرچه تلاش می‌کرد که پدر و برادرانش را قناعت دهد، اما حرف همان یک حرف بود.” دختر ورزش نمی‌کند” و مردم به این باور‌اند که”دختر بد و بی‌راه “ورزش می‌کند.
وقتی شریفه کم کم امیدش را از دست می‌داد، مادرش خلاف قانون نانوشته دنیای پدرسالاری این بار علیه تمامی تصامیم مردانه در خانه‌اش می‌ایستد. او بر خلاف دیدگاه جامعه سنتی و پدرسالاری، دخترانش را تا پای جان حمایت می‌کند تا آنان ورزش کنند. مادر او در بازارچه هنر بامیان فروشگاه کوچک صنایع دستی دارد و کار زنان را به فروش می‌رساند.
شریفه و خواهرش هر دو ورزش”هندبال” بازی میکنند و همچنان در مسابقات دوش نیز اشتراک میکنند.
وقتی شریفه فهمید که حمایت‌های مادرش را دارد و از فیلتر و تصمیم مردانه پدر و برادرانش عبور کرده، مثل پرنده‌ای که از قفس آزاد شده باشد، در فضای باز بامیان به تمرین‌های ورزشی آغاز کرد.
او بدون این که به حرف‌ها و قضاوت‌های اطرافیانش توجه کند، روزانه ساعت‌ها ورزش کرد و در فضای سنتی و مردانه‌ی بامیان پیش چشم‌های قضاوت‌گر به دنبال آرمان‌هایش دوید.
شریفه امسال از مکتب فارغ می‌شود و یکی از متقاضیان کانکور ۱۴۰۰ است؛ اما دغدغه اصلی او این است چقدر باید زحمت و پشت‌کار داشته باشد تا عضویت تیم ملی بانوان افغانستان را بدست بیاورد.
وقتی وارد خانه شریفه شدم، الماری کوچک‌اش پر بود از مدال‌های که او در مدت سه سال از جریان مسابقات مختلف، بدست آورده است. مدال‌هایی که پشت آن‌ها یک دختر خانم نوجوان روستازاده است با آرزوی کسب موفقیت در سطح جهان.
شریفه می‌گوید در هر مسابقه که شرکت کرده از جایگاه سوم به عقب نرفته است و همیشه توانسته جایگاه ورزشی عالی کسب کند.
او در تازه‌ترین مسابقات “هندبال” که حدود دو ماه قبل در کابل، میان تیم‌های مختلف از سطح کشور برگزار شده بود، مقام سوم را برای بامیان در رشته ورزشی خود کسب کرده است.
هندبال یکی از قدیمی ترین ورزش‌های گروهی رایج در دنیا است. در این ورزش دو تیم شرکت‌کننده هر کدام هفت بازیکن دارد و بازیکنان برای کسب امتیاز باید توپ را درون دروازه حریف جای دهند. در این ورزش از دست برای پاس دادن و شوت کردن استفاده می‌شود. در بازی هندبال تیمی برنده است که گول‌های بیشتری بزند.
با آن که جامعه و مردم هنوز هم به ورزش زنان در افغانستان به دیده منفی می‌نگرند و با توجه به این که هنوز بستر فرهنگی برای فعالیت‌های زنان در عرصه‌های ورزشی تنگ است. اما در بامیان زنان و دختران زیادی هستند که در بخش‌های مختلف ورزشی، و با امکانات اندک و ناچیز، فعالیت دارند.
شریفه می‌گوید که او و هم تیمی‌هایش به دلیل مشکلات امنیتی، نمی‌توانند در مسابقات ملی و بیرون از ولایت، شرکت کنند.
