تغییر چهره‌ی کابل؛‌ زنان بیشتر لباس‌های به رنگ سیاه و تاریک به تن می‌کنند

کبرا نادر

دو ماه می‌شود که در گوشه و کنار کابل تنها سیاهی را می‌بینی. زنان و دختران لباس‌های رنگی را کنار گذاشته و همه حجاب‌های سیاه و یک‌دست به تن می‌کنند.

امر‌وز سعی کردم راه نسبتا طولانی را در یکی از جاده‌های کابل پیاده بروم. حدود ده دقیقه می‌شود که قدم می‌زنم و دلم برای دیدن دختران شاد و خنده‌هایی که گویا آلزایمیر گرفته تنگ شده است. همین‌گونه به مسیرم ادامه می‌دهم و زنان را به ندرت می‌بینم، آن‌هم با لباس‌های بلند و سیاه. حضور این زنان در جاده‌های کابل، پرندگانی را در ذهنم تداعی می‌کنند که در قفس گیر کرده‌اند.

پس از سقوط کابل به دست طالبان، شهر در سکوت مطلق قرار گرفت. سکوت ترسناک که هر آن با سکوتش اعلام فاجعه می‌دهد. دو ماه می‌شود که زنان و مردان کم‌تر از خانه‌های‌ شان بیرون می‌روند. هرچند این روال برای مردان زودتر پایان یافت؛ اما برای زنان هنوز که دو ماه از حکومت طالبان می‌گذرد ادامه دارد.

در سطح شهر زنان کم‌تری دیده می‌شود. زنانی که اکثرا برای امنیت بیشتر پوشش‌های ‌شان را تغییر داده‌اند و به جای لباس‌های شاد و مدرن از حجاب‌های سیاه استفاده می‌کنند. اما بیشتر این زنان از پوشیدن این لباس‌ها خوشحال نیستند و آن را حجاب اجباری می‌دانند.

من که بدون مقصد به راه افتاده‌ام با دختر جوانی همراه می‌شوم. او قدم‌هایش را سریع و عصبی بر می‌دارد. سر قصه آغاز می‌شود و او شروع به شکوه می‌کند.

اسمش مدینه است. او ۲۱ساله است و می‌گوید که عادت به پوشیدن حجاب ندارد:« از لباس سیاه متنفر هستم. لباس سیاه و دراز. هیچ وقت فکر نمی‌کردم مجبور به پوشیدن این نوع لباس شوم.»

با او به خانه‌اش می‌رسیم. مدینه لباس‌های رنگی‌اش را از الماری بیرون می‌کند و تک تک نشانم می دهد. لباس‌های نو و زیبا با رنگ‌های شاد و روشن.

او که هنوز در شاک سقوط کابل است می‌گوید که از روز آمدن طالبان به کابل، دیگر این لباس هایش را به تن نکرده است و همیشه سعی می‌کند دراز ترین لباس‌اش را با رنگ‌های تاریک به تن کند تا در وقت بیرون رفتن باعث جلب توجه نشود.

مدینه می‌گوید همیشه در رنگ لباس‌هایم دقت می‌کردم و سعی می‌کردم لباس‌هایم با رنگ روشن باشد و از این طریق همیشه روحیه شاد داشته باشم. دوست داشتم همه زنان شهر لباس‌هایی با رنگ‌های شاد بپوشند؛ اما این روزها هر چه زن در سطح شهر می‌بینم همه لباس سیاه به تن دارند.

او افزود که در اوایل ورود طالبان روایت‌هایی از لت‌وکوب شدن دختران به‌خاطر حجاب‌شان شنیده است و به همین دلیل او همیشه در وقت بیرون رفتن حجاب سیاه می‌پوشد.

قبل از سقوط کابل تعداد اندکی از زنان حجاب‌های سیاه می پوشیدند، اما این روزها این آمار تغییر کرده و اندکی از زنان با لباس‌های رنگی و کوتاه در سطح شهر دیده می‌شوند.

لیلمای ۲۵ساله به رخشانه می‌گوید:« همین امروز با لباس‌های همیشگی‌ام بیرون رفتم. لباس آبی که تا زیر زانویم دراز بود در مسیر راه حتی چشمم به یک زن جوان نیفتاد که پوششی مثل من داشته باشد فقط دختران خردسال لباس‌هایی با رنگ‌های متفاوت پوشیده بودند.»

وی می‌گوید:« من حتی یک حجاب سیاه هم در خانه ندارم و به این فکر می کنم که باید یک حجاب سیاه بخرم و در بیرون از خانه همان را بپوشم تا امنیت بیشتری داشته باشم.»

صدف سادات معلم ۳۰ساله است. او به این باور است که  زنان نباید پوشش شان را به دلخواه طالبان تغییر دهند در حالی که طالبان دستور رسمی در مورد معیار حجاب صادر نکرده است.

اما مدینه می‌افزاید که این نوع پوشش چیزی است که طالبان می‌خواهند و زنان از رو به رو شدن با طالبان می‌ترسند و مجبور هستند تا برای بیرون شدن از خانه و ادامه کارشان لباس‌هایی بپوشند که باعث نشود از سوی طالبان شلاق بخورند.

زنان در حالی رنگ و مدل لباس‌های شان را تغییر دادند که چندی قبل  یکی از مسوولان طالبان در یک مصاحبه تلویزیونی، زنان را از پوشیدن لباس با رنگ‌های روشن، کفش‌های پاشنه‌بلند و عطر زدن منع کرده بود.