زنان معترض در ادامه اعتراضات آزادیخواهانه خود در برابر نقض گسترده حقوق زنان و دختران از سوی طالبان، در یک اقدام بی پیشینه صد نامه از وضعیت زندگی صد زن تحت حاکمیت استبدادگرایانه‌ی طالبان را به شورای امنیت سازمان ملل ارسال کردند.
رخشانه: زنان معترض امروز (دوشنبه، ۲۳ عقرب) ساعت ۲:۰۰ بعد از ظهر به وقت کابل، صد روایت مستند و کوتاه از وضعیت زندگی صد زن در افغانستان تحت حاکمیت طالبان را به شورای امنیت فرستاده و خواستار رسیده‌گی فوری بر وضعیت زنان شده‌اند.
بر اساس یافته‌های رسانه رخشانه، این صد زن خاطرات یک‌ساله‌ی خود را در قالب یک روایت مستند با قلم خودشان به دو زبان {فارسی و انگلیسی} نوشته و به‌صورت دسته‌جمعی به آدرس شورای امنیت سازمان ملل متحد فرستاده‌اند.
زنان معترض می‌گویند: «این صد نامه در حقیقت رنج‌نامه‌ی از زندگی صد زن است که در طول بیش از یک‌سال سرکوب، خفقان، محرومیت و استیلای یاس و ناامیدی تحت حاکمیت زن‌ستیزترین و مستبدترین رژیم در افغانستان تجربه شده است.»
یافته‌های رسانه رخشانه نشان می‌دهد که محتوای این صد نامه در برگیرنده «قتل‌های هدفمند و مستمر زنان، سنگ‌سار شدن و دُرّه زدن زنان، تجاوزهای جنسی، شکنجه و بازداشت‌های بی دلیل، نکاح‌های اجباری و زیرسن، حجاب اجباری، بدرفتاری، تحقیر و توهین زنان، بسته ماندن مکاتب دخترانه، بسته شدن ورزشگاه‌ها، پارک‌های تفریحی، حمام‌های زنانه و مواردی دیگر از نقض‌های حقوق زنان است.»
در یکی از این نامه‌ها که رسانه رخشانه به آن دست‌یافته یکی از زنان معترض با حفظ هویت اوضاع زندگی زنان را در طول یک سال گذشته مورد بررسی گرفته است.
در این نامه گفته شده که در دو دهه گذشته زنان در جامعه افغانستان در بخش‌های مختلف از جمله ایجاد نهادهای مدافع حقوق زنان، کار در ادارات دولتی، حضور در رسانه‌ها و ورزش پیشرفت‌های چشمگیری داشته‌اند.
این نامه همچنان گفته که پیش از تسلط طالبان بر افغانستان حدود ۳ صد زن در نهادهای عدلی و قضایی حکومت پیشین ایفای وظیفه می‌کردند؛ اما با آمدن طالبان همه آنان مجبور به ترک کشور شدند.
در یک بخش از این نامه آمده: «ناگهان توفان بر پا شد. تمام دست‌آوردهای بیست ساله مردم افغانستان به ویژه زنان را از بین برد. طالبان دوباره برگشتند، این‌بار وحشی‌تر و قصی‌تر از قبل به از بین بردن این دست‌آوردها و مردم پرداختند.»
در بخش دیگر از این نامه آمده است: «طالبان با تحمیل ایدئولوژی سخت‌گیرانه‌ی خود به‌صورت عام مردم افغانستان را از دسترسی به حقوق اولیه و اساسی شان محروم کرده است. این گروه بصورت خاص در برابر زنان و دختران از خشونت و توحش عجیب کار گرفته و هر روز فرمان جدیدی برای محروم کردن آنان از فعالیت‌های اجتماعی، سیاسی، رسانه‌ای و حتی محروم ساختن آنان از آزادی فردی‌شان صادر کردند.»
در همین حال، ترنم سعیدی، فعال حقوق زنان به رسانه رخشانه می‌گوید: «صد نامه، روایت مستند از وضعیت اسفبار زندگی زنان تحت حاکمیت طالبان است. این صد نامه در واقع صد فریاد عدالت‌خواهی برای آزادی، برابری و رعایت حقوق زنان است.»
خانم سعیدی می‌گوید که این‌بار زنان برای تداوم اعتراضات «بیدارگرایانه» و «آزادی‌خواهانه‌ی» خود به قلم متوسل شده‌اند تا از این طریق بتوانند از حقوق اولیه و اساسی خود دفاع کنند.
او می‌گوید که زنان و دختران امروز از حق کار، آموزش و پرورش، گشت‌وگذار آزادانه، هنر و ورزش محروم اند و مکاتب دخترانه بسته مانده، پارک‌های تفریحی و حمام‌های زنانه به روی آنان بسته شده و قرار است دانشگاه‌ها را نیز به روی دختران مسدود کنند.
سعیدی می‌گوید که کشورهای جامعه جهانی و سازمان ملل و نهادهای کیفری بین‌المللی بجای اینکه راه حلی برای بیرون رفت زنان از این وضعیت پیدا کنند، متاسفانه همسو با طالبان حرکت کرده و حتی از آنان پشتیبانی و حمایت می‌کنند.
او بیان داشت که سازمان ملل متحد و بانک جهانی هفته‌وار پول هنگفتی را به طالبان ارسال می‌کنند که توسط مقام‌های این گروه حیف و میل می‌شود و حتی یک «سینت» هم به مردم افغانستان نمی‌رسد.
از سوی دیگر فوزیه وحدت، یکی دیگر از فعالان حقوق زنان نیز در این مورد می‌گوید که در این نامه‌ها واقعیت‌های از زندگی زنانی است که خود و یا یکی از اعضای فامیل‌اش آن را تجربه کرده، در قالب یک داستان ترتیب داده و به آدرس شورای امنیت سازمان ملل فرستاده شده است.
خانم وحدت می‌گوید هدف این حرکت اعتراضی انعکاس دادن تمامی جنایات نیروهای طالبان است که در طول بیش از یک سال گذشته بر مردم کشور و به ویژه زنان و دختران صورت گرفته است.
پیش از این، زنان معترض بارها در برابر رویکرد سخت‌گیرانه‌ی طالبان در برابر زنان و دختران و نیز وضع محدودیت‌های گسترده بر حقوق اولیه و اساسی آنان اعتراض کردند که با خشونت، بازداشت، لت‌وکوب، شکنجه و شلیک‌های هوایی سرکوب شدند.
در آخرین مورد، روز پنج‌شنبه (۱۲ عقرب) طالبان ظریفه یعقوبی را از یک کنفرانس مطبوعاتی در مورد اعلام موجودیت «جنبش زنان افغانستان برای برابری» بازداشت کرد و تاکنون در بند طالبان است.
به دنبال آن، به قول برخی از زنان معترضان، زینب رحیمی، فرحت پوپلزی و حمیرا یوسف نیز به جرم فعالیت‌های اعتراضی از سوی استخبارات طالبان بازداشت شدند که زینب رحیمی چند روز قبل آزاد شده و از سرنوشت ظریفه یعقوبی، فرحت پوپلزی و حمیرا یوسف جزئیاتی در دست نیست.
