شماری از زنان معترض می‌گویند که دفتر نمایندگی سیاسی سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) در «پی سفیدنمایی طالبان» و عادی سازی سیاست حذف زنان در افغانستان است.
رخشانه: دست‌کم سه زن معترض امروز(دوشنبه، ۱۲ جدی) در صحبت با رسانه‌ی رخشانه، سازمان ملل، اتحادیه اروپا و سایر نهادهای مدافع حقوق بشر را «به سفیدنمایی طالبان» متهم کرده و گفته‌اند که آنان هیچ اقدام مثبتی برای حمایت از زنان و دختران تحت حاکمیت طالبان انجام نداده‌اند.
حمیرا فرهنگ‌یار، یکی از زنان معترض کابل می‌گوید که پس از تسلط طالبان بر افغانستان، با گذشت هر روز و با وضع محدودیت‌های جدید زنان به حاشیه رانده شدند.
او می‌گوید که زنان معترض در پیوند به محدودیت‌ها و خشونت‌ها از سوی طالبان بر زنان و دختران، بارها با مارک پوتزل، نماینده‌ی سازمان ملل در افغانستان، از نزدیک دیدار و گفت‌وگو کرده‌اند.
به گفته‌ی خانم فرهنگ‌یار، آقای پوتزل یک شنونده‌ی خوبی است؛ اما تا کنون بازخورد مثبتی مبنی بر حمایت واقعی سازمان ملل از زنان افغانستان، دریافت نکرده‌ایم.
فرهنگ‌یار می‌افزاید، اگر سازمان ملل، اتحادیه‌ی اروپا و سایر مدعیان حقوق بشر به‌صورت واقعی از زنان و دختران افغانستان حمایت می‌کردند، امروز وضعیت زنان این‌گونه نبود و قطعا طالبان با این رویه‌ی خشونت‌آمیز شدید با زنان و دختران کشور برخورد نمی‌کردند.
او افزود که زنان افغانستان فعلا از تمامی عرصه‌های اجتماعی حذف شدند و حتا از تحصیل و رفتن به کار که حق اسلامی، انسانی و قانونی‌شان است، منع شده‌اند.
به باور وی، طالبان معتقد اند زنانی‌که در موسسات کار می‌کنند، به این می‌ماند که نان را دزدی کرده و به فرزندان خود بدهند.
او همچنان تاکید کرد که سازمان ملل، اتحادیه‌ی اروپا و سایر سازمان‌های کیفری بین‌المللی تا حال هیچ اقدام مثبتی برای حمایت و دفاع از حقوق زنان و دختران افغانستان انجام نداده‌اند.
مریم نائیبی، یکی دیگر از زنان معترض نیز می‌گوید که سازمان ملل و نهادهای امداد رسان، در ظاهر طوری وانمود می‌کنند که آنان مصمم به حمایت مردم و به ویژه زنان در افغانستان اند؛ اما در پشت پرده به نام کمک‌های بشردوستانه، از طالبان حمایت می‌کنند.
او با انتقاد از صحبت‌های سرپرست یوناما مبنی بر بازگشایی سفارت‌های کشورهای غربی در کابل گفت که یوناما سعی دارد به بهانه‌ی نظارت از عملکرد طالبان، این گروه را بیشتر از قبل حمایت کرده و زمینه‌ی به رسمیت شناختن رژیم آنان را فراهم کند.
او می‌گوید که یوناما و سایر سازمان‌های کیفری بین‌المللی تمام کارکردهای‌شان را در صادر کردن اعلامیه‌ها خلاصه نکنند.
او افزود: «واضح است که در رفتار و طرز فکر طالبان هیچ تغییری نیامده و تنها گفتگو با این گروه هیچ تاثیر بنیادی روی این گروه و تصامیم شان ندارد؛ اما یوناما از این طریق سعی دارد از طالبان چهره‌یی پذیرفتنی به نمایش بگذارد.»
خانم نائیبی می‌گوید که طالبان پس از حاکمیت بر افغانستان تاکنون هر نوع ستم را بر مردم افغانستان روا داشته اند و سازمان ملل و کشورهای جامعه‌ی جهانی باید اقدامات جدی را در این زمینه روی دست بگیرند.
از سوی دیگر، ناهید عمرزاده، یکی دیگر از زنان معترض می‌گوید که سرپرست یوناما در دیدار با زنان بر حمایت مداوم آنان تعهد کرد؛ اما این تعهد تاکنون از روی کاغد بیرون نیامده و ما شاهد هیچ اقدام جدی از سوی آنان در برابر اعمال آپارتاید جنسیتی از سوی طالبان نبودیم.
او در ادامه از سازمان ملل متحد و سازمان‌های کیفری بین‌المللی می‌خواهد که بر طالبان فشار وارد کنند تا دیگر با این درجه از خشونت در برابر زنان، رفتار نکنند.
تاهنوز دفتر معاونیت سازمان ملل در افغانستان و اتحادیه اروپا در مورد اعتراضات زنان در این مورد واکنشی نشان نداده اند.
این درحالی است که گروه طالبان هفته‌ی گذشته طی فرمان‌های جداگانه، تمامی نهادهای آموزشی را به‌روی زنان و دختران بستند و نیز زنان را از کار در موسسات غیر دولتی داخلی و خارجی منع کرده اند.
