اشاره: نامه به دخترم، فرصتی است برای مکتوب کردن وضعیتی که طالبان بر سر زنان و دختران آورده‌اند.
رسانه‌ی رخشانه از همه‌ی مخاطبان خود طی فراخوانی خواسته که از طریق نامه‌نگاری، راوی روزهای سخت زنان و دختران افغانستان باشند. از آنچه در خانه و خیابان می‌بینید، بنویسید.
آنچه در ادامه‌ی این مطلب می‌خوانید، روایتی است از آنچه زنان و دختران این‌روزها در دومین دور حاکمیت گروه طالبان تجربه می‌کنند.
من هنوز مادر نشدم که درد فرزند دختر را درک کنم؛ اما به عنوان یک دختر، درد هزاران دختر مثل خود را خوب می‌دانم.
قبلا اگر چه مشکلات داشتیم؛ اما هرگز در بین مشکلات و ناامیدی گم نشده بودیم. افتان‌و‌خیزان به راه خود ادامه می‌دادیم.
اما این‌روزها وضعیت بسیار فرق کرده، ناامیدی این روزها رنگ دیگری دارد. اسیر تاریکی و جهالت گشته‌ایم. خسته شده‌ام از گذراندن وقت در گوشه‌ی اتاق.
هر وقت صدای خود را بلند کردیم، سرکوب شدیم. حق ما نیست که شکنجه شویم. دنیای ما مملو از پوچی شده است؛ اما هنوز در اندیشه‌ی فردای بهتر هستیم.
پیام من به دختران مثل خودم این است: درست است که ما در دوران سیاه قرار داریم؛ اما باید در دل تاریکی‌ها به دنبال نوری برای فردای بهتر باشیم. از شما می‌خواهم که این‌روزها راه خود را گم نکنید و دست از تلاش برندارید.
راحله مهدی
