مریم مرسل
شماری از خانواده‌های بی‌جا شده و فقیر در ولایت غور، از چند روز به این‌سو زندگی در جاده‌ها را آغاز کرده‌اند. آنان شب و روز در روی جاده‌ها و فضای باز به‌سر می‌برند.
منبعی در ولایت غور در صحبت با رسانه‌ی رخشانه می‌گوید که این خانواده‌ها از منطقه «الله‌یار» به فیروزکوه مرکز ولایت غور آمده‌اند. به گفته این منبع، چند شبی است که این خانواده‌ها بدون داشتن سرپناه مناسب روی جاده‌های خاکی این ولایت زندگی می‌کنند.
الله یار، روستایی در غرب شهر فیروزکوه است که در زمان حکومت قبلی، اغلب مواقع محل جنگ بود. این منبع که نمی‌خواهد نامش در گزارش ذکر شود، می‌گوید که در جمع این خانواده‌ها، کودکان خرردسال، زنان و افراد مسن هم حضور دارند و سرمای غور، زندگی آن‌ها را تهدید می‌کند.
مسوولان محلی طالبان در ولایت غور هم این اتفاق را تایید می‌کنند. مولوی عبدالحی زعیم، مسوول اداره‌ی اطلاعات و فرهنگ طالبان در غور می‌گوید، چند روزی است که این افراد در جاده‌های شهر فیروزکوه حضور دارند.
در همین حال، مولوی طریقت، معاون والی طالبان در غور از کمک‌رسانی به افراد نیازمند در این ولایت خبر داده است. اعضای گروه طالبان، جزییات بیشتری در این مورد ارایه نکرده‌اند.
خشک‌سالی چندساله در ولایت‌های غربی کشور و جنگ زده‌گی در برخی مناطق، خانواده‌های زیادی را از ولسوالی‌ها و روستاها به مراکز ولایات کشانده است.
این خانواده‌ها به این باورند که در شهرهای بزرگ، زمینه‌ی کمک‌رسانی و کار بیشتر برای شان فراهم است. کمیساریای سازمان ملل متحد در امور پناهنده‌گان، کمک‌رسانی مالی برای حدود ۵ هزار خانواده را آغاز کرده است.
مسوولان محلی طالبان در غرب افغانستان می‌گویند که این سازمان قرار است به هر خانواده نیازمند مبلغ ۲۶۵ دالر پول نقد، توزیع کند.
با این‌که این میزان پول نقد تا حدودی می‌تواند بخشی از نیازهای اولیه‌ای چون خوراک و پوشاک این خانواده‌ها را برای مدت کوتاهی برطرف کند؛ اما دغدغه‌ی بی‌سرپناهی و مسکن مناسب، هم‌چنان پا برجا باقی می‌ماند.
در همین رابطه، شماری از مسوولان محلی طالبان گفته‌اند که بهترین راه حل معضل بی‌جاشد‌گان داخلی، برگشت آن‌ها به مناطق‌شان است.
گفته می‌شود اجرایی شدن این طرح در ولایت هرات شروع شده است. محمد رفیق نیرومند، رییس اداره امور مهاجرین طالبان در هرات این خبر را تایید می‌کند.
او به رسانه‌ی رخشانه می‌گوید که ولایت هرات دیگر ظرفیت پذیرش مهاجرین و افراد نیازمند را ندارد. در حال حاضر، آمار رسمی از زندگی ۱۴۰ هزار خانواده‌ی بی‌جاشده‌ی نیازمند در این ولایت وجود دارد.
این مقام طالبان می‌گوید که در چارچوب این طرح، افرادی که به مناطق اصلی خود برگردند، تا شش ماه مورد حمایت سازمان جهانی غذا قرار می‌گیرند. وضعیت مشابه در دیگر ولایات غربی افغانستان هم دیده می‌شود.
در ولایت بادغیس، کمک‌رسانی‌ها عمدتا در ولسوالی‌ها صورت می‌گیرد. این بیان‌گر اجرای طرحی است که بی‌جاشده‌گان را وادار می‌سازد تا مراکز ولایات را تخلیه کنند.
تنها در دو کیلومتری شهر قلعه نو، مرکز ولایت بادغیس، دو کمپ بی‌جاشده‌گان داخلی وجود دارد که حدود دو هزار و پنج‌صد خانواده در آن‌جا زنده‌گی می‌کنند. تمام این خانواده‌ها در خیمه‌ها زندگی می‌کنند.
وضعیت نیازمندان در فراه
در ولایت فراه، وضعیت زندگی افراد نیازمند کمک، تا حدودی متفاوت است. در مرکز این ولایت، اثری از کمپ بی‌جاشده‌گان یا زنده‌گی در خیابان وجود ندارد.
اکثر افرادی که نیازمند هستند، در خانه‌های خود حضور دارند و کمک‌رسانی هم بنا بر شناسایی و سروی‌های صورت گرفته، انجام می‌شود. عامل فقر در این ولایت، خشک‌سالی و جنگ زد‌گی است.
با این همه، فقر و آواره‌گی فعلی در غرب افغانستان طی ۲۰ سال گذشته بی‌سابقه بوده است. وضعیتی که طالبان را با چالش مواجه ساخته است.
طالبان بارها گفته‌اند که نیاز فوری به کمک‌های بیرونی و خصوصا نهادهای امدادرسانی بین‌المللی دارند. تا کنون هرگونه کمکی هم که به این افراد نیازمند شده، توسط همین نهادهای امداد رساند بوده است.
پیش از این سازمان ملل متحد اعلام کرده بود که بیش از ۹۵ درصد مردم افغانستان به غذای کافی دسترسی ندارند.
