دادستان‌های حکومت پیشین کشور در پاکستان می‌گویند، نزدیک به دوسال است که از بی‌سرنوشتی رنج می‌برند و هیچ یک از کشورهای مهاجرپذیر با آن‌ها همکاری نکرده است.
رخشانه: شماری از دادستان‌های حکومت پیشین کشور روز گذشته(دوشنبه، ۱۵ جوزا) در اسلام‌آباد پاکستان تجمع اعتراضی برگزار کرده و از کشورهای جامعه‌ی جهانی خواستار همکاری در زمینه‌ی صدور ویزای بشردوستانه شده‌اند.
گفتنی است که پس از تسلط طالبان بر افغانستان، سیستم قضایی کشور از هم پاشید و نهادهای حقوق بشری از جمله، عفو بین‌الملل دادستان‌ها را از جمله گروه‌های اجتماعی در معرض خطر اعلام کرد و در پی آن، اکثر قضات و دادستان‌ها نیز به پاکستان پناه برده‌اند تا به کشور سومی پناهنده شوند.
آن‌ها در این برنامه‌ی اعتراضی خود گفتند که قضات و دادستان‌های حکومت پیشین اکنون از تمامی حقوق بشری شان محروم و درحالی که توسط گروه حاکم درافغانستان، عمداً از زندگی عمومی و محیط اجتماعی حذف و مجبور به مهاجرت شده‌اند، از طرف جامعه‌ی جهانی نیز به باد فراموشی سپرده شده‌اند.
دادستان‌ها تاکید کردند که آن‌ها شدیداً نیازمند حمایت‌های بین‌المللی می‌باشند و به دلیل بی‌توجهی نهادهای بین‌المللی و جامعه‌ی جهانی، عملاً در باتلاق بی‌سرنوشتی گیر مانده‌اند.
آن‌ها خواستار موضع روشن نهادهای سازمان ملل متحد در خصوص تعریف وضعیت حقوقی بشری شان شده و تاکید کردند که بدون استثنا باید روند صدور ویزای پناهندگی برای آنان از سر گرفته شود.
این معترضان با انتقاد از کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان، می‌گویند که از سوی این نهاد نادیده گرفته شده‌اند و به عنوان گروهی در معرض خطر و مستحق حمایت بین‌المللی پذیرفته نمی‌شوند.
دادستان‌های حکومت پیشین می‌گویند، در صورتی‌که کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان تضمین کند که جان، مال و حقوق بشری ما در افغانستان مصون باقی خواهد ماند و به دلیل کار در حکومت پیشین، مورد تعارض و تجاوز قرار نمی‌گیریم، «حاضریم دوباره به افغانستان برگردیم.»
دادستان‌های افغانستانی مقیم پاکستان می‌گویند که پیش از این نیز تمامی خواست‌های خود را در قالب یک نامه‌ی سرگشاده به سرمنشی سازمان ملل متحد، شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، سازمان عفو بین‌الملل و سایر نهادها و کشورهای اتحادیه‌ی اروپا و کانادا ارسال کرده و درخواست همکاری نموده‌اند؛ اما تا اکنون به استثنای نخست وزیر کانادا، هیچ یک از مسوولان نهادهای بین‌المللی و سران کشورهای ذکر شده هیچ پاسخی برای آن‌ها نداده‌اند.
آنان می‌گویند که بی‌مهری و سکوت جامعه‌ی جهانی آن‌ها را عملاً با خطر مرگ، شکنجه و سایر رفتارهای ظالمانه مواجه کرده و عدم حمایت صریح و قاطع، قواعد و ارزش‌های حقوق بین‌الملل را بی‌اعتبار و به‌طور بالقوه، باعث تقویت روحیه‌ی کسانی می‌گردد که راه ترور، ظلم، دشمنی و تجاوز بالای دیگران را اختیار نموده‌اند.
