شماری از زنان و دختران معترض می‌گویند که آن‌ها از ترس نیروهای طالبان مدام در حال فرار هستند و جامعه‌ی جهانی نیز صدای عدالت‌خواهانه‌ی آن‌ها را نمی‌شنود.
رخشانه: اعضای جنبش اتحاد و همبستگی زنان افغانستان امروز(سه‌شنبه، ۳۰ جوزا) در یک تجمع اعتراضی در مکان سر بسته در شهر کابل گفتند، تا زمانی‌که سازمان ملل و جامعه‌ی جهانی مستقیم وارد عمل نشود، برگزاری چنین نشست‌هایی تاثیری بر وضعیت زنان و دختران افغانستان ندارد.
آن‌ها در این اعتراض تاکید کردن که جامعه‌ی اعضای ۵۳مین نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد باید موضع مشخصی در برابر طالبان اتخاذ کنند.
آن‌ها گفتند، انتظار دارند که به عنوان نتیجه‌گیری از این نشست با یک میکانیزم مشخص و موثر برای دفاع از حقوق عامه‌ی مردم، به‌ویژه زنان و دختران افغانستان اقدام کنند.
هاجر آزاده، عضو جنبش اتحاد و همبستگی زنان افغانستان به رسانه‌ی رخشانه می‌گوید که این نشست، نماینده‌ای از میان زنان معترض افغانستان را کم داشته و وضعیت واقعی زنان و دختران تحت ستم طالبان به‌صورت کامل بازگو نشده است.
او در ادامه با انتقاد از سخنان مدینه محبوبی در نشست شورای حقوق بشر که گفته بود جهان باید با طالبان تعامل کند، می‌گوید: «محبوبی با تابعیت و پاسپورت کشورهای غربی برای طالبان لابی‌گری می‌کند. در حالی‌که همجنس‌های او در افغانستان تحت حاکمیت طالبان در چهار دیواری خانه‌های‌شان زندانی‌اند.»
او خطاب به خانم مدینه محبوبی می‌گوید: «اگر زندگی تحت پرچم طالبان را دوست داری، بیا به افغانستان تا بفهمی طالبانی‌که تو از آن‌ها حمایت می‌کنی، کشور را به زندانی برای زنان و دختران تبدیل کرده‌اند.»
خانم آزاده می‌افزاید که زنان و دختران افغانستان در مدت ۲۲ ماه «انواع و اقسام» شکنجه‌ها را تحمل کردند و زنان و دختران معترض در برابر اعتراضات بهای سنگینی پرداخت کرده‌اند. آن‌ها از سوی نیروهای طالبان بازداشت، زندانی، شکنجه و حتا به قتل رسیده‌اند.
او از جامعه‌ی جهانی می‌خواهد که بیشتر از این به طالبان اجازه ندهند تا«پا روی گلوی» مردم، به‌ویژه زنان و دختران افغانستان بگذارند و حتا حق«نفس‌کشیدن» را از آن‌ها بگیرند.
شیدا نظام، عضو دیگر جنبش اتحاد و همبستگی زنان افغانستان نیز می‌گوید که پس از تسلط طالبان بر افغانستان، ازدواج اجباری و زیر سن دختران به شدت افزایش یافته و از طرفی هم، نیروهای طالبان به اجبار زنان و دختران را وادار می‌کنند تا به عنوان همسران دوم، سوم و حتا چهارم آن‌ها تن بدهند.
خانم شیدا می‌گوید که جامعه‌ی جهانی چرا خاموش است و صدای عدالت‌خواهانه‌ی زنان و دختران افغانستان را نمی‌شنوند.
شیدا می‌افزاید: «طالبان خوشی‌های مردم افغانستان را از آن‌ها گرفته، زندگی را به کام شان تلخ کرده‌اند و هر روز یک رویداد جدیدی را در افغانستان خلق می‌کنند. هر روز به محدودیت‌ها بر حقوق زنان و دختران اضافه می‌کنند.»
او در ادامه می‌گوید که به دلیل معترض بودنش به سیاست‌های طالبان، از ترس افشا شدن هویت و بازداشت از سوی نیروهای این گروه مخفیانه زندگی می‌کند و مدام محل زندگی خود را تغییر می‌دهد.
شیدا می‌گوید: «بدتر از این، روز دیگر نخواهد داشتیم.»
او در ادامه از سایر زنان و دختران می‌خواهد که در برابر طالبان سکوت نکنند و به دادخواهی و مبارزات خود علیه این گروه، تا رسیدن به حقوق شان ادامه بدهند.
