شروع از صفر؛ زنی که با یکهزار و چهارصد افغانی کار تجارت را آغاز کرد

هنگامی که ثریا به حیث کارمند اجتماعی اداره توسعه‌ی ملی صنایع روستایی در ولسوالی سیغان ولایت بامیان با زنان روستایی کار می‌کرد، انگیزه فعالیت‌های اقتصادی_ تجارتی در ذهنش خطور کرد؛ اما جیب او خالی بود. تمام دارایی ثریا حقیار ۱۴۰۰ افغانی بود.

جیب خالی و وابستگی اقتصادی به خانواده برای ثریا غیر قابل تحمل بود. او می‌خواست مستقل و برخوردار از استقلالیت مالی باشد.  ثریا تصمیم گرفت که ۱۴۰۰ افغانی پولش را پارچه خریداری کند و آن را در میان زنان توزیع کند تا آنان روی آن گلدوزی نموده دوباره به بازار عرضه کند؛ اما این راه حل نبود. او باید وارد بازار کار می‌شد و یک آدرس مستقل برای این کارش ایجاد می‌کرد.

او در سال ۱۳۹۵ «انجمن صنایع دستی شهمامه» را ایجاد و ثبت ریاست اتاق‌های تجارت  می‌کند. ایجاد این انجمن برای ثریا این زمینه را فراهم کرد که ۷۰ تن از زنان روستایی را در ولسوالی‌ها و مرکز ولایت بامیان شامل کار سازد. آن زمان ثریا هیچ پولی در بساط نداشت. اما تمام کارهای تجاری او وابسته به درآمدی بود که از فروش محصولات ساخته‌ی زنان روستایی بدست می‌آورد.

ثریا هزینه‌ی برای کرایه دکان نداشت و همچنان نمی‌خواست وقتش را تنها وقف دکانداری کند. او برعکس دیگر زنان تجارت پیشه فعالیت‌های اقتصادی‌اش را از خانه مدیریت می‌کرد و حالا تجارت‌اش را به گونه آنلاین پیش می‌برد.

با آن که ثریا کار تجارتی‌اش را خوب مدیریت می‌کند و وقتش را نیز صرفه‌جویی می‌کند؛ اما نداشتن دکان مشخص برای او چالش برانگیز نیز شده است. 

او می‌گوید که به دلیل عدم حمایت مسئولان و فضای ناسالم رقابتی در بازار کار نتوانسته به هیچ نمایشگاه ملی و بین‌المللی سهم بگیرد تا محصولاتش را به فروش برساند:«تابحال در هیچ نمایشگاه ملی و بین‌المللی نتوانستم اشتراک نمایم چون دکان ندارم و واسطه ندارم.»

ثریا می‌گوید که گاهی از برخورد نادرست مردم و نبود بازار برای فروش صنایع دستی زنان، احساس خستگی می‌کند؛ اما به دلیل همکارانش نمی‌خواهد کارش را متوقف کند. او گفت:«بسیاری از بانوان که با من همکاری دارند نان‌آوران خانواده شان هستند، وقتی آنها را می‌بینم که با هزاران امید می‌آیند تا خودشان کار نمایند، از دست مزدشان خانواده‌های شان را حمایت کنند، اراده‌ام محکم‌تر می‌شود  تا برای خودکفایی اقتصادی زنان بیشر کار کنم.»

ثریا حقیار پس از سال‌ها فعالیت و مبارزه، اکنون سرمایه‌اش را که روزی با ۱۴۰۰ افغانی شروع کرده بود اکنون آن را  به ۲۵۰۰۰۰ افغانی رسانده است.

ثریا در کنار فعالیت‌های اقتصادی و تجاری‌اش دانشجوی رشته حقوق و علوم سیاسی در یکی از دانشگاه‌های خصوصی در شهر بامیان نیز است. 

بامیان از ولایت‌های امن در مرکز افغانستان قرار دارد. در دو دهه اخیر زنان در عرصه‌های مختلف به ویژه صنایع دستی رشد چشم‌گیری کرده‌اند؛ اما آنان همواره از نبود بازار برای فروش محصولات شان شاکی هستند.