شماری از زنان و دختران معترض در یک کارزار اعتراضی می‌گویند که ما مردم افغانستان زندگی، کار و تحصیل زیر حاکمیت گروه تروریستی طالبان را نمی‌خواهیم.
رخشانه: گروهی از زنان معترض موسوم به«شبکه‌ی مشارکت سیاسی زنان افغانستان»، امروز(دوشنبه، ۱۰ دلو) در اعتراض به محرومیت دختران از آموزش گفته‌اند که ۵۰۰ روز از بسته‌ماندن مکتب‌ها به‌روی دختران می‌گذرد و در این مدت سازمان ملل، شورای حقوق بشر و سایر نهادهای کیفری بین‌المللی در مقابل این جنایت و نقض آشکار حقوق زنان و دختران، سکوت اختیار کرده‌اند.
ترنم سیدی، عضو شبکه‌ی مشارکت سیاسی زنان افغانستان و یکی از معترضان می‌گوید: «ما نه طالبان را می‌خواهیم و نه تحصیل و کار تحت حاکمیت ظالمانه‌ی این گروه تروریستی را.»
خانم سیدی استدلال می‌کند که طالبان حتا اگر مکتب‌ها و دانشگاه‌ها را به‌روی دختران باز کنند، نصاب مکتب‌های دیوبندی را برای آنان تدریس خواهند کرد و ذهن آن‌ها را براساس ایدیولوژی تروریستی خودشان شستشو خواهند داد.
او می‌افزاید که جامعه‌ی جهانی، سازمان ملل و مدعیان حقوق بشر تا کنون هیچ‌گونه اقدام جدی را برای نجات مردم افغانستان، به‌ویژه زنان و دختران روی دست نگرفته‌اند.
خانم سیدی می‌گوید که طالبان با گذشت هر روز عرصه را برای زندگی زنان در افغانستان تنگ‌تر ساخته و آنان را از حقوق اساسی، انسانی، مدنی و شهروندی شان محروم ساخته‌اند.
به گفته‌ی خانم سیدی، طالبان هیچ راهی را برای زندگی زنان و دختران در افغانستان باقی نگذاشته‌اند و با وجود آن، باز هم از تمام توان خود کار می‌گیرند تا آنان را به حاشیه بکشانند و از جامعه دور ساخته و حذف کنند.
سیدی می‌افزاید که طالبان هیچ‌گونه برنامه‌یی برای ساختن و آبادی افغانستان ندارند و برای این‌که بتوانند ناکارآمدی و کاستی‌های خود را بپوشانند، دست به این اعمال زن‌ستیزانه می‌زنند.
از سوی دیگر، مومنه افتخاری، عضو دیگر شبکه‌ی مشارکت سیاسی زنان افغانستان می‌گوید که ما مدت یک سال و شش ماه می‌شود که با اعتراض در شبکه‌های اجتماعی و فضاهای عمومی، تنفر و انزجار خود را نسبت به گروه طالبان اعلام می‌کنیم.
او می‌گوید: «گرچه در اوایل حق کار، حق تحصیل و حق ورزش و سایر حقوق اساسی خویش را خواستار بودیم؛ اما اکنون که طالبان نصاب تعلیمی و تحصیلی را تغییر می‌دهند، ما نیز خواسته‌های‌مان را تغییر می‌دهیم.»
او یادآوری می‌کند که زنان معترض افغانستان از ابتدای به قدرت رسیدن طالبان، در مقابل فرمان‌های محدودکننده و نقض‌کننده‌ی حقوق زنان و دختران ایستاد شده و دست از مبارزه برنداشته‌اند.
مومنه می‌افزاید: «ما کار و مشارکت سیاسی زنان، بازگشایی مکتب‌ها و دانشگاه‌ها به‌روی دختران را خواستار هستیم؛ اما نه زیر سیطره‌ی طالبان، ما طالبان را نمی‌خواهیم.»
امروز ۵۰۰ روز از محرومیت دختران از آموزش می‌گذرد. درست در زمانی که مردم افغانستان و به‌ویژه زنان و دختران انتظار داشتند تا مکتب‌ها به‌روی آنان باز شود، طالبان دانشگاه‌ها را نیز به‌روی دختران بستند و زنان را از کار در نهادهای غیر دولتی داخلی و خارجی منع کردند.
در تازه‌ترین اقدام، این گروه دختران را از ثبت نام در آزمون ورودی دانشگاه‌ها و موسسات تحصیلات عالی کشور نیز منع کرده‌اند.
