شماری از پناهجویان افغانستانی در پاکستان در یک تجمع اعتراضی از بلاتکلیفی و بی‌سرنوشتی شکایت کرده و می‌گویند که حتا غذای کافی و جای مناسب برای زندگی ندارند.
رخشانه: این پناهجویان که دارندگان پرونده‌های(P1) و (P2) هستند، روز (دوشنبه ۱۳ سنبله) بار دیگر در شهر اسلام‌آباد، پایتخت پاکستان حرکت دادخواهی را برای رسیدگی وتسریع روند پرونده‌های مهاجرتی خود برگزار کرده‌اند.
اشتراک کنندگان در این حرکت دادخواهی می‌گویند که بیشتر از بیست ماه می‌شود که آنان به دعوت رسمی برنامه‌ی پذیرش پناهندگان ایالات متحده(USRAP) برای پروسس پرونده‌های‌شان به کشور سوم خواسته شده‌اند؛ اما تا کنون هیچ‌گونه پیشرفتی در پرونده‌های آنان وجود ندارد.
اشتراک کنندگان در این برنامه دادخواهی از مشکلات اقتصادی، عدم تمدید ویزاهای‌شان در این کشور، نبود مکان زیست مناسب، عدم سهولت‌های بهداشتی و فرصت‌های کاری و تحصیلی شکایت داشته و می‌گویند که بلاتکلیفی و سرنوشت نامعلوم، اکثریت جوانان را به مشکلات روحی و افسردگی گرفتار کرده که جهان اخیرا شاهد خودکشی چند تن از آنان بوده است.
اشتراک کنندگان در این برنامه از کشورهای مهاجرپذیر و به خصوص وزارت خارجه‌ی امریکا می‌خواهند که طی مراحل پرونده‌های مهاجرین را سرعت دهند.
نادر سیدی، یکی از برگزار کنندگان این دادخواهی می‌گوید که مهاجرین افغانستانی بیشتر از زمان تعیین شده از سوی امریکا که(۱۸) ماه بود را سپری کرده‌اند؛ اما پرونده‌های شان هیچ پیشرفتی نداشته و هیچ نهادی برای آن‌ها پاسخ‌گو نیست.
سیدی می‌افزاید، در صورتی‌که به طی مراحل پرونده‌های مهاجرین به‌موقع رسیدگی صورت نگیرد، آنان به دادخواهی‌های مدنی خود ادامه داده و در صورت لزوم، خیمه‌ی تحصن برپا خواهند کرد.
او می‌گوید: «در این اواخر چند تن از مهاجرین برایم تماس گرفتند که به نسبت بلاتکلیفی، مشکلات اقتصادی و تهیه‌ی نفقه فرزندان‌شان، آماده‌اند حتا اعضای بدن خود را بفروشند. ما مهاجرین از نهادهای حقوق بشری، سازمان‌های بین المللی و امریکا تقاضا داریم که همکاران محلی شان را تنها نگذاشته و در قسمت پروسس پرونده‌های پی۱ و پی۲ جداً توجه داشته باشند.»
شکریه صدیقی، یکی از متقاضیان پرونده‌ی مهاجرتی پی۲ می‌گوید که بهای مواد در پاکستان افزایش یافته است و شهروندان افغانستان در پاکستان توانایی پرداخت هزینه‌های زندگی خود را ندارند.
او می‌افزاید: «دوسال می‌شود که در پاکستان هستم؛ اما کیس من هیچ پیشرفتی ندارد. مشکلات اقتصادی بسیار زیاد است و مهاجرین به نسبت نداشتن ویزا نمی‌توانند کار کنند. کرایه‌ی خانه و مواد خوراکه برای ما بسیار بلند است. پول برق روز به روز افزایش پیدا می‌کند. قیمت مواد خوراکی هم بیشتر از پیش بلند رفته است.»
در این میان، یک خانم دیگری که از گرفتن اسمش خودداری کرد، می‌گوید که دوسال می‌شود به‌خاطر طی مراحل پرونده‌ی مهاجرتی خود به این کشور آمده است.
این خانم از سرنوشت نامعلوم فرزندانش ابراز نگرانی کرده و می‌افزاید که برای آن‌ها در این کشور فرصت‌های آموزشی و تحصیلی مساعد نیست.
او توضیح می‌دهد: «اوضاع بسیار خراب است. بیشتر مهاجرین فشارهای شدید روحی را تجربه می‌کنند و دچار افسردگی شده‌اند. مشکلات اقتصادی، بیکاری و فراهم نبودن زمینه‌ی آموزش برای کودکان، ما را با چالش‌های زیادی روبه‌رو ساخته است.»
نورالحیات که از پشاور برای اشتراک در این برنامه به اسلام‌آباد آمده است، می‌گوید که ویزایش ختم شده و خطر گرفتاری پولیس را پذیرفته و به کمک فرد دیگر که ویزا دارد، خودش را به این تجمع رسانده است تا از طریق رسانه‌ها صدایش را به نهادهای مربوطه برساند.
او می‌گوید: «ما به خوشی خود به پاکستان نیامدیم، بلکه از طرف خود USRAP خواسته شدیم. زمان تعین‌شده‌ی امریکا برای پروسس پرونده‌ها از شش ماه به ۱۸ ماه افزایش پیدا کرد و حالا هم زمزمه است که میعاد از این بیشتر می‌شود. صدای ما باید شنیده شود در غیر آن، ما به حرکت‌های مدنی و دادخواهی خود ادامه خواهیم داد.»
در این میان بلال ۱۳ ساله نیز از شرایط ناگوار زندگی، فقر و تنگ‌دستی و بلاتکلیفی گلایه دارد.
او خطاب به سازمان‌های جهانی می‌گوید، دوسال شده که به مکتب نرفته است. آیا کسی می‌داند اطفال افغانستانی در چه شرایطی قرار دارند؟ ما غذای کافی و جای مناسب برای زندگی نداریم.
این درحالی است که پولیس پاکستان مهاجرین غیر قانونی و آن‌هایی که مدت اقامت شان در این کشور ختم شده را بازداشت می‌کند و از سوی دیگر، اخیرا صدور ویزای پاکستان و تمدید آن برای مهاجرین بسیار دشوار شده و بهای آن پس از روی‌کار آمدن طالبان، افزایش یافته است.
با این‌همه، دارنده‌گان پرونده‌های پی۱ و پی۲ از نمایندگی سازمان ملل متحد و سازمان‌های مربوطه می‌خواهند، در شرایط کنونی که با صد ها مشکل دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند، آن‌ها را تنها نگذاشته و به پرونده‌های مهاجرتی شان رسیدگی کنند.
