شیرین یوسفی
حوالی ساعت هفت شام، مریم و برادرش در راه برگشت از کار به سمت خانه، در ساحه نقاش دشتب برچی کابل، مورد حمله دزدان مسلح قرار می‌گیرند. سه فرد مسلح، موبایل و پول‌های‌شان را می‌گیرند و برادرش را زخمی می‌کنند. این اتفاق به تاریخ ۱۵ سنبله پیش آمده است.
مریم، کارمند یک نهاد خصوصی در کابل است. او به رسانه‌ی رخشانه گفت: «برادرم خواست مقاومت کنه که دزدان حمله کردند و با چاقو به بازویش زدند. همه‌ی‌شان هم چاقو داشتند و هم سلاح. موبایل و پول که پیش خود داشتیم دادیم. در کوچه چند رهگذر بود که از ترس کمک نکردند.»
مریم ۲۸ ساله می‌گوید، با آن‌که از این حادثه مدت زمانی گذشته اما هنوز با ترس و نگرانی از خانه بیرون می‌شود: «چند روز وظیفه نرفتم. حتا جرات نمی‌توانم که از خانه بیرون شوم. به حوزه طالبان شکایت نکردیم، چون می‌دانیم که هیچ کاری از دست‌شان ساخته نیست.»
نگرانی شهروندان از افزایش دزدی‌های مسلحانه در حالی است که طالبان مدعی برقراری امنیت هستند. اما مردم می‌گویند، دزدی‌های مسلحانه در پایتخت، به‌ویژه در غرب کابل دوباره به اوج خود رسیده است. از نظر مردم، امنیتی را که کابل طالبان مدعی آن است، توهمی بیش نیست.
مانند مریم شمار زیادی از شهروندان کابل مدعی‌اند، روزی نیست که آن‌ها خبر مرگ یا زخمی‌شدن یکی از بستگان یا آشنایان خود را به‌دست دزدان در کوچه و پس‌کوچه‌های این شهر نشنوند.
آشوب، ناامنی و تبهکاری
غرب کابل ساحه عمدتاً هزاره‌نشین است. سال‌ها است که شاهد حملات گسترده‌ی انتحاری و انفجاری بوده است. از قول مردم، با آمدن طالبان از نظر امنیتی هیچ چیزی برای ساکنان این مناطق تغییر نکرده است.
تنها در یک سال اخیر، زیر حاکمیت طالبان، دست‌کم ده حمله انتحاری و انفجاری بزرگ در این منطقه رخ داده است. در تازه‌‌ترین مورد در دو حمله جداگانه شنبه‌شب که در ساحه ایستگاه مغازه و پل خشک رخ داد که از قول منابع طالبانی ۵ غیرنظامی زخمی شدند.
آشوب و ناامنی به کنار، مهرماه ۴۱ ساله می‌گوید، تبهکاری و دزدی‌های مسلحانه امان مردم را بریده است. او می‌گوید، دو هفته قبل خانه‌اش به سرقت برده شده است. مریم که درساحه ریگریشن برچی زندگی می‌کند، می‌گوید: «دو پسرم سر کار رفته بودند. فقط خودم برای نیم ساعت بازار رفته بودم که سودای چاشت بیاورم. دروازه حویلی ره قفل بود. وقتی آمدم، دیدم دروازه قفلش شکسته و دار و ندار ما را دزد برده.»
مهرماه می‌گوید، دزدان مسلح پول و زیوراتش را با شکستاندن قفل‌های الماری به سرقت برده است: «از جای پای شان متوجه شدیم که از دیوار آمدند و پول و طلا ره بردند. تمام خانواده بسیار ترسیدیم. در روز روشن امنیت نداریم.»
نگرانی شهروندان از دزدی مسلحانه در حالی است که طالبان بارها خانه‌های مسکونی را بازرسی کرده‌اند و به گفته مقام‌های طالبان سلاح‌های غیرمجوزدار از نزد شهروندان جمع‌آوری شده است.
در زمان حکومت پیشین نیز تبهکاری در غرب کابل امان مردم را بریده بود. اما حکومت جمهوریت تا زمان سقوط نتوانست امنیت مردم را تامین کند. به قول مردم حالا که طالبان آمده، بازهم همان وضعیت گذشته در حال تکرار است.
رویا نیکزاد ۲۴ ساله از ساکنان غرب کابل نیز گفت، با ترس و نگرانی از خانه بیرون می‌شود و از طالبان انتظار تامین امنیت ندارد: «طالبان سال ها ما را در کورس، مسجد و مکتب کشتند. حالا توقع برقراری امنیت از این گروه نمی رود. طالبان به بهانه‌های مختلف از دست فروش تا سرباز حوزه در برچی جا گرفته که واقعا نگران کننده است.»
قمر ۳۸ ساله که خانه‌اش یک ماه قبل از سوی افراد مسلح، شب‌هنگام به سرقت برده شده، می‌گوید:«شب رفته بودیم عروسی. وقتی ساعت یازده شب پس آمدیم، دیدیم تمام خانه را زیر و رو کرده و همه چیز را با خودشان برده.»
قمر گفت، همان زمان به حوزه هیجدهم امنیتی طالبان شکایت کرده، اما هیچ‌گونه توجه صورت نگرفته است: «طالبا گفتند بروید ما هستیم پیگیری می‌کنیم؛ اما تا هنوز خبری نیست. دزد ها یک لک پول نقد و وسایل قیمتی خانه ما را با خودشان بردند.»
تعدادی از باشندگان غرب کابل در گفت‌و گو با رسانه رخشانه گفتند، به دلیل افزایش دزدی، مانع رفتن فرزندان شان به مکاتب و آموزش‌گاه‌ها می‌شوند.
نبیلای ۴۶ ساله که مادر چهار فرزند است، می‌گوید، او از ترس این‌که مبادا انتحاری شود و یا دزدان راه فرزندانش را بگیرند، پس ازحادثه انتحار در مکتب عبدالرحیم شهید، پسر بزرگش را امسال نگذاشته به مکتب برود: «درد یک مادر را فقط یک مادر می‌تواند بفهمد. روزی که مکتب انفجار کرد، پشت بچه‌ام کوچه د کوچه مکتب پای لوچ و سر لوچ دویدم. هر وقت دو پسر کلانم بیرون میره تا پس میایه نصف گوشتم آب می‌شه. طالبان دشمن مردم است. هیچ وقت خوشی مردم را نمی‌خواهند.»
صدیقه، ۲۵ ساله از ساکنان غرب کابل نیز گفت: «هر وقت از خانه بیرون می‌شوم کفش‌های راحت می‌پوشم که در صورت حادثه بتوانم راحت فرار کنم. راستش هر لحظه در برچی انتظار هر حادثه‌ی می‌رود. چون هیچ کس نیست که به امنیت برچی توجه کند.»
