اعضای جنبش زنان برای صلح و آزادی میگویند که ادامهی رفتار نرم جهان با طالبان و تعامل با این گروه تحت هر نامی، منجر به تداوم جنایات علیه زنان در افغانستان میشود.
رخشانه: اعضای این جنبش امروز(یکشنبه، ۱۶ میزان) با اعتراض در یک مکان سر بسته در شهر کابل گفتهاند که در دو سال حاکمیت طالبان بر افغانستان، بیش از ۶۰ فرمان محدودکننده از سوی این گروه به هدف حذف زنان از جامعه صادر شده است.
آنها گفتهاند که دروازههای مکاتب و دانشگاهها همچنان بهروی دختران بسته است و زنان از کار و مشارکت مدنی و سیاسی محروم و به حاشیه رانده شدهاند که این محدودیتها منجر به افزایش خشونتهای خانوادگی، خودکشی و ازدواجهای اجباری حتا با نیروهای این گروه شده است.
آنها گفتهاند که طالبان در آخرین دستور خود زنان را از رفتن به مکانهای تفریحی منع کرده و در برخی موارد، مورد ضرب و شتم نیروهای این گروه قرار گرفتهاند.
اعضای جنبش تاکید میکنند که این عملکرد طالبان در برابر زنان در افغانستان سیاست حذف دستجمعی و آپارتاید جنسیتی به شمار میرود.
آنان افزودهاند که نیروهای این گروه با خشونت و سرسختی روزافزون بر نیمی از پیکر جامعهی افغانستان این محدودیتها را تحمیل کردهاند.
آنها میگویند که طالبان در جریان دو سال گذشته گروههای اعتراضی را سرکوب و زنان معترض و افراد فعال جامعه را زندانی، شکنجه، سرکوب و ناپدید کردهاند که بر اساس منشور جهانی حقوقبشر و کنوانسیونهای شناخته شده، جنایت علیه بشریت شمرده میشود.
این زنان معترض باور دارند که واکنش جهانی در مقایسه با جنایات این گروه در برابر زنان ناچیز است و در مواردی فراتر از اعلامیهها نرفته است.
آنها از جامعهی جهانی و به خصوص سازمان ملل متحد میخواهند که با صدای واحد در برابر جنایات این گروه و سیاست آپارتاید جنسیتی آنان بایستند.
معترضان همچنان میخواهند که جامعهی جهانی و نهادهای حقوق بشری و دادگاه بینالمللی کیفری، سران این گروه را تحریم کرده و به محاکمه بکشانند.
اعضای جنبش در ادامه خواستار رهایی فوری فعالان مدنی و زنان معترض از زندانهای این گروه شده و تاکید میکنند که آنها به هیچ جرمی در مخوفترین سلولهای این گروه بدون دسترسی به حقوق شان در بند هستند.
معترضان از جامعهی جهانی و سازمان ملل متحد میخواهند که مردم افغانستان را در بازگشت یک دولت مردمی و مشروع همکاری نمایند.
این درحالی است که نیروهای استخبارات طالبان اخیرا ندا پروانی و ژولیا و اعضای خانوادهی آنها را بازداشت و زندانی کردهاند و تاکنون از وضعیت و سرنوشت آنها اطلاعی در دست نیست.
سران طالبان نیز تاکنون در مورد این بازداشتها اظهار نظری نکردهاند؛ اما این گروه از شروع تسلط بر کشور، همواره مخالفان و منتقدان رژیم خود را با ابزارهای بازداشت، شکنجه، زندان، تهدید و رعب و وحشت، سرکوب کردهاند.