یکی از بستگان قربانیان حمله‌ی هواپیمای بدون سرنشین ارتش هوایی امریکا در کابل، خواهان همکاری دولت امریکا و انتقال آنان به اين کشور هستند.
رخشانه: یک عضو این خانواده با حفظ هویت‌اش در صحبت با رسانه‌ی رخشانه می‌گوید که ۱۰ عضو خانواده‌اش به شمول ۷ کودک را در نتیجه‌ی حمله هواپیمای بدون سرنشین ارتش هوایی امریکا در سال ۲۰۲۱ در نزدیکی میدان هوایی کابل از دست داده است.
این فرد می‌گوید که ارتش امریکا در آخرین روزهای حضور خود در افغانستان، این ۱۰ عضو خانواده‌اش را در نتیجه‌ی حمله‌ی «اشتباهی» در منزل‌شان از بین برده است.
او می‌گوید که دو تن از اعضای خانواده‌اش که در این حمله کشته شدند، کارمندان سازمان‌های امریکایی در افغانستان بوده‌اند.
او در صحبت به رسانه‌ی رخشانه تأکید کرده که برخی از کارمندان دفتری که مامایش با امریکایی‌ها کار می‌کرده‌اند، با سوء‌استفاده از نام خانواده‌ی آنان به امریکا رفته‌اند.
او می‌افزاید خانواده‌ی او که اعضای درجه یک قربانیان رویداد ۲۹ آگست ۲۰۲۱ هستند، هنوز در افغانستان باقی مانده‌اند و دولت امریکا به وعده‌های خود در خصوص انتقال آنان به آن کشور عمل نکرده است.
او افزود: «من تنها نیستم، تمام خانواده‌ام هنوز در افغانستان هستند. برادر و پسران ماماهایم را از دست داده‌ام. برادرم به عنوان مترجم با نیروهای امریکایی همکاری می‌کرد و اکنون ما در وضعیت بسیار دشواری قرار داریم.»
به گفته‌ی او، خانواده‌ی قربانیان این رویداد، در دوران ریاست جمهوری بایدن، کمک‌های غذایی دریافت می‌کردند اما با بازگشت ترامپ به قدرت و به‌تعلیق درآمدن کمک‌های بشردوستانه‌ی امریکا، شرایط زندگی آنها در افغانستان دشوار شده است.
او می‌گوید: «ما هیچ راهی برای ادامه‌ی زندگی نداریم. یک خانه در هرات داشتیم، طالبان آن را گرفته‌اند. آنان [طالبان] فکر می‌کنند که ما از کشور خارج شده‌ایم. حالا نه جایی برای رفتن داریم، نه چیزی برای خوردن و نه کسی که بتوانیم به او پناه ببریم.»
به گفته‌ی او، پس از بازگشت طالبان به قدرت، مدت دو سال با اعضای خانواده‌اش در هوتل زندگی کرده‌است و پس از فرمان ترامپ و قطع شدن کمک‌ها، آنان را از هوتل بیرون کرد‌ه‌اند.
منبع می‌گوید که آنان بیشتر از سه سال می‌شود که منتظر انتقال به امریکا هستند؛ اما تا هنوز هیچ اقدامی از سوی دولت امریکا در خصوص انتقال آنان به اين کشور انجام نشده است: «هر بار که تماس می‌گیریم، می‌گویند صبر کنید، اما سه سال است که منتظریم. دیگر امیدی برای ما نمانده است.»
این منبع همچنین اشاره می‌کند که هیچ یک از اعضای خانواده‌اش به دلیل محدودیت‌ها، هرگز اجازه‌ی صحبت با رسانه‌ها را نداشته‌اند، اما اکنون مجبور به بیان مشکلات خود شده‌اند.
او از سازمان‌ها و فعالان حقوق بشری و رسانه‌های بین‌المللی می‌خواهد که صدای این خانواده را به گوش جهان رسانده و برای تحقق عدالت در حق خانواده‌اش همکاری کنند.
