الیسیون دیویدیان، نماینده‌ی زنان سازمان ملل متحد در افغانستان، با بحرانی خواندن وضعیت زنان در کشور هشدار داد که جامعه‌ی جهانی نمی‌تواند زنان افغانستان را برای مبارزه تنها بگذارد.
رخشانه: خانم دیویدیان روز گذشته(سه‌شنبه، ۲۳ اسد) در یک نشست مطبوعاتی در نیویورک، گزارش بخش زنان سازمان ملل متحد در مورد وضعیت زنان و دختران در افغانستان تحت کنترل طالبان را ارایه کرد.
او گفته است که این گزارش نشان‌دهنده‌ی وضعیت وخیم حقوق زنان و دختران در افغانستان و نقض گسترده حقوق اساسی آن‌ها در طول سه سال گذشته است.
خانم دیودیان گفت: «ما نمی‌توانیم زنان افغان را تنها بگذاریم تا به تنهایی مبارزه کنند. اگر این کار را بکنیم، دیگر هیچ زمینه اخلاقی برای مبارزه برای حقوق زنان در هیچ جای دنیا نخواهیم داشت.»
دیویدیان در این نشست اظهار داشت که این دوره سه ساله را می‌توان دوره‌ی صدور بی‌شمار فرمان‌ها، دستورالعمل‌ها و بیانیه‌هایی دانست که هدف آن‌ها زنان و دختران بوده است.
وی تاکید کرد که این اقدامات طالبان به طور سیستماتیک حقوق اساسی زنان و دختران را سلب کرده و آن‌ها را از آزادی محروم کرده است.
طبق این گزارش، فرمان‌های صادر شده توسط طالبان، دختران را از آموزش بالاتر از صنف ششم منع کرده و زنان را از کار در سازمان‌های غیر دولتی (NGO) بازداشته است.
دیویدیان بیان کرده است: «سه سال پیش، جهان در حال تماشای یک تصرف بود که وحشت‌های پی‌درپی را به صورت زنده پخش می‌کرد.»
وی افزوده است: «در حالی که توجه جهان ممکن است به جای دیگری معطوف شده باشد، وحشت‌ها برای زنان و دختران افغانستان متوقف نشده است؛ اما عزم زنان افغانستان برای مقابله با این ستم‌ها نیز کاهش نیافته است.»
دیویدیان گفته است، در مواردی که زنان در ساختارهای طالبان مشارکت دارند، نقش آن‌ها عمدتاً نظارت بر انطباق دیگر زنان با فرمان‌های تبعیض‌آمیز طالبان است.
خانم دیویدیان در ادامه، حذف زنان از جامعه از سوی طالبان را سیاسی خوانده و تاکید کرده است: «سه سال پیش یک زن افغانستان به طور نظری می‌توانست تصمیم بگیرد که برای ریاست جمهوری نامزد شود. اکنون، او ممکن است حتا نتواند تصمیم بگیرد که چه زمانی به خرید مواد غذایی برود.»
وی افزود که با محدود کردن حقوق زنان برای تحصیل و مشارکت در زندگی عمومی، تمامی حقوق آن‌ها تحت تأثیر قرار می‌گیرد و این محدودیت‌ها توانمندی زنان را به طور کلی کاهش می‌دهد.
گزارش سازمان ملل همچنین به یک بحران فزاینده‌ی سلامت روانی در میان زنان افغانستان اشاره کرده و می‌گوید حدود ۶۸ درصد از زنان افغانستان وضعیت سلامت روانی «بد» یا «خیلی بد» دارند و ۸ درصد گفته‌اند که حداقل یک زن یا دختر دیگر را می‌شناسند که برای خودکشی تلاش کرده است.
دیویدیان گفته است که بر اساس تحلیل‌های سازمان ملل، تا سال ۲۰۲۶، تأثیر خارج کردن ۱.۱ میلیون دختر از مکاتب و ۱۰۰ هزار دختر از دانشگاه می‌تواند به افزایش ۴۵ درصدی در وضع حمل پیش از وقت و افزایش تا ۵۰ درصدی در مرگ و میر مادران منجر شود.
دیویدیان در حوزه کارآفرینی نیز گفته است که زنان افغانستان می‌توانند کسب و کارهایی را اداره کنند، هرچند بیشتر خانگی، در بخش‌هایی مانند قالین‌بافی، خیاطی و فرآوری مواد غذایی؛ اما با عدم دسترسی به بازارها و تأمین مالی مواجه هستند.
دیویدیان هشدار داد که جامعه‌ی جهانی نمی‌تواند زنان افغانستان را برای مبارزه تنها بگذارد، زیرا اگر چنین کنیم، هیچ زمینه‌ی اخلاقی به منظور مبارزه برای حقوق زنان در هیچ‌جای دنیا نداریم.
او تاکید کرده است که سرنوشت زنان و دختران افغانستان، سرنوشت زنان در همه جا را تعیین می‌کند.
