تصاحب یک گوشه‌ی بازار مردانه توسط یک زن در زمانی که تازه رژیم طالبان سقوط کرده بود، کار آسانی نبود. هر زنی که جرات می‌کرد به بازار برود و سهمی در بهبود وضعیت اقتصادی خانواده می‌گرفت با چالش‌های متعدد روبه‌رو می‌شد. اما زهرای کوچک با مادرش دکان آرایشگاه باز می‌کند. شغلی که آن زمان بنابر باورهای اجتماعی و دینی نام نیکی نداشت.
پس از یک دوره مهاجرت مشقت‌بار، سهیلا رضایی با کودکانش به ولایت بامیان بر می‌گردند به امید این که در وطن خود لقمه نانی برای زنده ماندن پیدا کنند. او دکانی در شهر بامیان خلاف تصور شهروندان باز می‌کند؛ دکان آرایشگری. اولین دکان آرایشگاه که پس از سقوط رژیم سیاه طالبان فعال می‌شود. زهرا می‌گوید:« زمانی که مادرم دوکان آرایشگری را فعال کرد از سوی اکثریت مردم تنبیه شد؛ چون جامعه سنتی بود و کار کردن زنان را در بازار فرهنگ بد و الگوی خارجی می‌پنداشتند».
بعد از چند سال کار شبانه روزی در آرایشگاه که دست مزد آن را صرف مخارج خانواده می‌کرد و مشتریان اندکی داشتند، کار او کم کم سبب شد که بالاخره پای زنان اندک اندک به بیرون کشانده شود، آن هم وقتی که یک زن می‌خواست صورتش را اصلاح کند. این جریان برای زنان آزادی‌بخش بود و آن‌ها بعد از آن می‌توانستند به خودشان به ظاهرشان نیز توجه کنند.
زمانی که زهرای کوچک جوان شد، خواست کار و بار تجارت را با سرمایه‌ی که پس‌انداز کرده بود شروع کند. او تنها ده‌هزار افغانی داشت:« در آن زمان من خرد بودم؛ اما همیشه مادرم را همکاری می‌کردم، تا این که خودم آهسته آهسته فعالیت تجاری را شروع کردم».
حالا زهرا توانسته بیش از پنجاه خانم را در کار جذب کند که این ۵۰ خانم در ولسوالی‌ها و مرکز بامیان مصروف تولید صنایع‌دستی از قبیل قالین، برگ، نمد، گلیم و دیگر محصولات دستی سنتی است. زنانی که در ولسوالی ورس و پنجاب، یکه ولنگ بامیان هستند، برگ و نمد و گلیم تولید می‌کنند. در شهیدان مرکز بامیان قالین و دیگر صنایع دستی را مطابق با طرح‌های که از سوی خانم نظری برای‌شان آماده می‌گردد، تولید می‌کنند.
خانم نظری به رخشانه گفت:« انگیزه‌ی که باعث شد به تجارت رو بیاریم شروع نمایم، استقلالیت داشتن به‌عنوان یک خانم در عرصه تجارت، اشتغال‌زایی برای زنان دیگر که در محرومیت هستند و معرفی کردن تولیدات سنتی زنان بامیان به جهان بود ».
او توانسته در عرصه‌ی تجاری فعالیت‌های چشم‌گیری داشته باشد. در بیشتر نمایشگاه‌های ملی شرکت کرده و چندین‌بار تولیدات سنتی‌شان را در کشور هندوستان، پاکستان، ایران و سایر کشور‌های همسایه به نمایش گذاشته است. در نمایشگاه هندوستان از بین ۱۸ کشور قالین‌های او (افغانستان) مقام اول را گرفت.
زهرا نظری در سال ۲۰۱۸ توانست جایزه بهترین کارآفرین زن را در سطح افغانستان از آن خویش کند. او همچنان در سال ۲۰۱۹ جایزه بی‌بی خدیجه‌کبری را بدست آورد. این جایزه همه ساله برای بهترین کارآفرین زن در سطح افغانستان داده می‌شود.
حالا سرمایه ۱۰.۰۰۰ افغانی او به ۴میلیون افغانی رسیده است. او با این حال از مشکلات زنان تجارت پیشه یاد کرده می‌گوید:« چندین سال است که ما زنان تجارت‌پیشه دادخواهی می‌کنیم تا برای ما یک مقدار زمین که توسط شهرداری بامیان توضیح شده اسناد آن را بدست بیاوریم؛ اما ۷ سال است که هنوز موفق نشدیم اسناد دکان‌های خویش را بگیریم».
همچنان زهرا نظری و اکثریت زنان تجارت‌پیشه در ولایت بامیان از نداشتن یک بازار معیاری شاکی هستند، تا آن‌ها همیشه بتوانند بازار تولیدات خویش را فعال نگه‌دارند و از سوی دیگر از نبود امنیت راه‌های مواصلاتی بامیان با دیگر ولایات شکایت دارند؛ چون نمی‌توانند تولیدات‌شان را به نمایشگاه‌ها برده و به فروش برسانند.
زنان تجارت‌پیشه بامیان توانسته‌اند در مدت زمان بسیار محدود، محصولات‌شان را با بهترین کیفیت تولید کرده و در بازار تجارت افغانستان جایگاه ویژه برای‌شان باز نمایند. اما از نبود برق، نبود امنیت در راه‌های مواصلاتی، نداشتن مارکیت مشخص شکایت دارند.
