محدثه براتی
انجنیری ساختمان، در جامعه سفت و سخت و البته سنتی افغانستان بیشتر با نام مردان گره خورده و آن را شغل مردانه می‌دانند؛ اما در این اواخر بین دختران هم علاقه‌مندان زیادی پیدا کرده است.
طی سال‌های گذشته دختران زیادی از رشته‌ی انجنیری دانشگاه هرات فارغ التحصیل شده‌اند؛ اما بسیاری از آنان به دلیل دید منفی جامعه و مخالفت خانواده‌های شان نتوانسته‌اند در عرصه‌ی عمل حرفی برای گفتن داشته باشند.
برای دیدار با دختری که توانسته از تمام این موانع عبور کند به یکی از روستاهای هرات رفتم. روستایی خوش آب و هوا و نزدیک به مرکز شهر.سکینه علیزاده را در یک ساختمان نیمه تمام ملاقات کردم؛ او در حال طرح ریزی و کار بر روی یک ساختمان بود.
سکینه دو سال پیش از دانشگاه فارغ التحصیل شده و توانسته طراحی و دیزاین این ساختمان را به پیش ببرد. او می‌گوید وقتی که می‌دیدم خانه‌ها ساخته می‌شود و برادران ما کار می‌کنند، با خود می‌گفتم که کاش یک روزی منم به ساحه ساختمان بروم و کار کنم و طرحی را دیزاین کنم که خودم دوست دارم و می‌خواهم.
کارها در افغانستان همواره با نگاه جنسیتی دیده و تعیین می‌شود؛ تاجایی که کار کردن یک زن در ساختمان آن‌هم در جامعه‌ی افغانستان، به اندازه‌ی فرزندداری توسط مردان عجیب به نظر می‌رسد.
با این وجود سکینه می‌گوید که اکنون دیدگاه مردان نسبت به کار کردن یک زن در بخش انجنیری عوض شده و آنان می‌بینند که انجینران زن هم می‌توانند از پس کارها بر بیایند.
مانند سکینه، دختران زیادی در هرات در حال تحصیل در دانشکده انجینری هستند؛ برخی از آنان حالا سکینه را به عنوان الگو انتخاب کرده‌اند و با اشتیاق و شوق بیشتری مصروف درس خواندن هستند.
سنبل احدی که دانشجوی سال اول انجنیری است می‌گوید کشور ما هر روز در حال تغییر است:«با خود گفتم وقتی مردها می‌توانند کار کنند پس خانم‌ها هم می‌توانند دوشادوش آنان به ساحه کار بروند.»
آرام از دیگر دانشجویانی است که با شور و شوق رشته‌ی انجنیری را انتخاب کرده است. او می‌گوید که اشتیاق‌اش برای یادگیری ریاضیات، پای او را به این رشته کشانده است.
طی ۲۰ سال گذشته زنان در افغانستان توانسته‌اند پا در رکاب مردان به فعالیت بپردازند و در این راستا از هیچ تلاشی دریغ نکنند؛ با این حال هنوز هم بسیاری از دختران و زنان به دلیل دید منفی جامعه، نمی‌توانند رویاهای شان را جامه عمل بپوشانند و در چهاردیواری خانه محصور مانده‌اند.
