آلیسون دیویدیان، نماینده‌ی سازمان ملل متحد در امور زنان، درباره‌ی وضعیت بحرانی حقوق زنان در افغانستان تحت حاکمیت طالبان هشدار داده و بر ضرورت اقدام فوری جامعه‌ی جهانی برای حمایت و توانمندسازی زنان افغانستان تأکید کرد.
رخشانه: آلیسون دیویدیان، نماینده‌ی سازمان ملل متحد در امور زنان در افغانستان امروز (سه‌شنبه، ۳ میزان) با نوشتن مقاله‌ای که به تاریخ 17 سپتامبر در ویب‌سایت(UN women) منتشر شده، گفته است که هر روز شاهد وخامت بیشتر شرایط زندگی و حقوق اجتماعی زنان افغانستان بوده‌ایم.
دیویدیان در این مقاله توضیح داد که طالبان از زمان به دست گرفتن قدرت، قوانین و محدودیت‌های سختگیرانه‌ای را بر زنان اعمال کرده‌اند که زندگی روزمره‌ی آن‌ها را به شدت تحت تأثیر قرار داده است.
دیویدیان گفته است که افغانستان اکنون تنها کشوری در جهان است که دختران را از آموزش در مقاطع بالاتر از صنف ششم منع کرده و همچنان زنان از کار در بسیاری از بخش‌ها محروم شده‌اند و تنها در برخی مشاغل خاص، همچون بخش‌های بهداشت و آموزش، اجازه‌ی کار دارند.
او تاکید کرده است که زنان حتا هنگام سفر به مسافتی بیش از ۷۸ کیلومتر، نیازمند همراهی یک محرم [مرد عضوخانواده] هستند و گزارش‌هایی نیز وجود دارد که در مواردی حتا برای مسافت‌های کوتاه‌تر نیز چنین الزامی تحمیل می‌شود.
او همچنین افزود که قوانین پیشین افغانستان که برابری جنسیتی را تضمین و خشونت علیه زنان را جرم‌انگاری می‌کرد، پس از به قدرت رسیدن طالبان از بین رفته است.
دیویدیان تصریح کرده است: «دیگر خبری از وزارت امور زنان نیست و زنان از تمامی سطوح مشارکت سیاسی و اجتماعی کنار گذاشته شده‌اند. در حالی که پیشتر زنان افغانستان در عرصه‌های مختلف از جمله پزشکی، وکالت، روزنامه‌نگاری و حتی سیاست فعال بودند؛ امروز آن‌ها عملاً از زندگی عمومی حذف شده‌اند.»
دیویدیان توضیح داد که یکی از بحرانی‌ترین مسائل در این وضعیت، نبود هیچ تضمینی برای حضور زنان در فرآیندهای تصمیم‌گیری و مذاکرات بشردوستانه با طالبان است.
او در ادامه گفت که «بخش زنان سازمان ملل متحد» از همان روزهای اولیه در افغانستان ماند تا اطمینان حاصل کند که حقوق زنان در کانون مذاکرات با طالبان باقی می‌ماند.
دیویدیان همچنین اظهار داشت: «ما نمی‌توانیم بگوییم ابتدا جان‌ها را نجات دهیم و بعداً به حقوق زنان بپردازیم. اگر از همان ابتدا حقوق زنان را نادیده بگیریم، دیگر هرگز نمی‌توانیم آن‌ها را بازگردانیم و در نهایت نیمی از جمعیت را از دست خواهیم داد.»
او با اشاره به تلاش‌های زنان افغانستان برای مقاومت در برابر محدودیت‌ها، گفت: «حتا در این شرایط سخت، زنان همچنان به رهبری سازمان‌های جامعه‌ی مدنی، اداره‌ی کسب‌وکارها و ارائه‌ی خدمات بهداشتی و اجتماعی ادامه می‌دهند. آنان هر روز برای خود و جوامع‌شان امید ایجاد می‌کنند.»
او همچنین به اهمیت سرمایه‌گذاری جامعه‌ی جهانی بر توانمندسازی زنان افغانستان اشاره کرد و گفت: «حمایت از زنان افغانستان باید با اقدامات جدی، سرمایه‌گذاری در آموزش، کارآفرینی و رهبری آن‌ها و همچنین ایجاد فضاهایی برای شنیدن صدای زنان همراه باشد.»
دیویدیان تأکید کرد که این حمایت نباید تنها در قالب کمک‌های بشردوستانه‌ی موقت محدود شود، بلکه باید به یک تعهد طولانی‌مدت برای بازسازی حقوق زنان تبدیل گردد.
او در ادامه افزود: «هنگامی که با چنین بحران طولانی‌مدتی روبه‌رو هستیم، ما باید به بازی بلندمدت فکر کنیم. هر تصمیمی که امروز می‌گیریم، بر نسل‌های آینده تأثیر خواهد گذاشت. ما باید از اصول خود پیروی کنیم و به زنان افغانستان این پیام را بدهیم که در مبارزات‌شان تنها نیستند.»
