شماری از زنان فعال و معترض در یک نشست خبری، اعلام کردند که کمک‌های بشردوستانه جامعه جهانی در افغانستان به شکل ناعادلانه توزیع می‌شود.
رخشانه: این زنان زیر نام «جنبش زنان افغانستان برای عدالت و آزادی» امروز(شنبه،۱۸ جدی) در یک نشست خبری در کابل اعلام کردند که کمک‌های بشردوستانه به ولایت‌های بامیان، دایکندی، غور، سمنگان، غزنی و بدخشان و همچنان ناحیه‌های هژده، شش و سیزده ولایت کابل به شکل درست و عادلانه آن توزیع نشده است.
آنان می‌گویند که براساس تحقیقات این گروهی از زنان، بیشتر از ۱۸درصد کمک‌های نقدی و ۱۴درصد کمک‌های غیرنقدی را تنها باشندگان ولایت ننگرهار دریافت کرده‌اند، در حالی که در ولایت‌های بامیان ودایکندی ۲.۰ درصد کمک‌های جامعه جهانی توزیع شده است.
این زنان با صدور قطع‌نامه‌ای خواستار توزیع کمک‌ها بدور از تبعیض قومی و نژادی از سوی طالبان شده و از جامعه جهانی نیز خواستار نظارت بر کمک‌ها شدند.
در بخشی از قطع‌نامه آمده است: «کمک ناچیز که به ولایت دایکندی فرستاده شده بود، اکثرا به عضو گروه طالبان که از ولسوالی‌های گیزاب، کجران و پاتو استند، تقسیم شده است.»
آنان مدعی هستند که طالبان از آغاز پروسه توزیع کمک‌های جهانی همواره« زدوبند‌های قومی نژادی و زبانی» را در نظر گرفته و توزیع کمک‌ها به شکل درست صورت نگرفته است.
در قطع‌نامه این زنان معترض آمده است: «در سال ۲۰۲۱ به ۶۸ هزار خانواده در افغانستان کمک نقدی و غیر نقدی صورت گرفته است. اما متاسفانه توزیع و تقسیم کمک‌ها ناعادلانه و بر اساس زد و بند‌های قومی، مذهبی، سمتی، سیاسی و واسطه‌بازی صورت گرفته است. در بعضی ولایات و ولسوالی‌ها چندین بار کمک صورت گرفته، اما به بعضی ولایت‌ها اصلا توجه نشده است. خصوصا در ولایات چون، دایکندی، بامیان، سمنگان، جوزجان غور بدخشان، تخار و ولسوالی‌های چون مرکز و حصه اول بهسود، مالستان، جاغوری، و ناحیه‌های ۱۳, ۱۸ و ۶ولایت کابل، تبعیض‌آمیز نا عادلانه و متعصبانه برخورد شده است.»
فرزانه فرحت، یکی از اشتراک کنندگان این نشست خبری به رسانه‌ی رخشانه گفت: «هدف از برگزاری برنامه امروز ما این است تا صدای مان را در مقابل بی‌عدالتی‌های جامعه بلند کنیم. متاسفانه با آنکه سمت غرب کابل و ولایت‌های مرکزی جز فقیرترین باشندگان این کشور است؛ اما کمک‌ها به این مناطق نرسیده»
سمیه حقجو یکی دیگر از زنان معترض می‌گوید که او با شماری از خانواده‌های فقیر در ولایت‌های بامیان و دایکندی مصاحبه کرده است.
خانم حقجو به رسانه‌ی رخشانه گفت: «وقتی از وضعیت بد اقتصادی خانواده‌های مناطق مرکزی صحبت می‌کنم، بغض می‌کنم و نمی‌توانم با هیچ جمله‌‌ی وضعیت آنان را توضیح بدهم من با آن که طالبان زنان را از هرگونه حقوق شان محروم کرده آمدم صدای زن بیوه‌ی باشم که نان برای خوردن ندارد و قربانی بی عدالتی شده است.»
این اعتراض در حالی صورت می‌گیرد که کمیته بین‌المللی نجات در گزارشی اعلام کرده است که در پی فروپاشی اقتصادی و خشکسالی مداوم، یک بحران گرسنگی بی‌سابقه در افغانستان در حال ظهور است.
این نهاد گفته است که در شروع سال ۲۰۲۲ میلادی ۵۵درصد مردم افغانستان با ناامنی غذایی حاد مواجه خواهند شد که از جمله نزدیک به ۹ میلیون نفر در سطوح اضطراری یک قدم قبل از شرایط قطحی، قرار خواهند گرفت، زیرا این کشور با کمبود مواد غذایی، افزایش سریع قیمت مواد غذایی و خشکسالی مداوم مواجه است.
