پیام معلم بازنشسته‌ی بریتانیایی به زنان افغانستان؛ «افکار ما با شماست»

نرگس واکر، معلم بازنشسته‌ی بریتانیایی.

این سالگرد غم‌انگیزی است که امروز به یاد داریم. سال گذشته این روزی بود که بار دیگر آزادی‌های تان ناپدید گردید. حقوق شما برای آزادانه زندگی کردن، یادگیری، داشتن همت بلند، کار کردن، لباس پوشیدن و رفتن به جایی که می‌خواهید، و با هرکسی که می‌خواهید باشید، از دست رفته است.

شما تنها نیستید، در همه جا زندگی و آزادی زنان مورد حمله قرار می‌گیرد. من نمی‌توانم وانمود کنم که ما در غرب با محدودیت‌ها و مشکلات مشابه شما روبه‌رو هستیم. در مقایسه، ما خوش شانس و نسبتاً آزاد هستیم. اما همان نیروهای تاریک می‌خواهند ما را محدود کنند، همان طور که شما را محدود کرده‌اند. خواهران باید برای یکدیگر بجنگند. فکرمان با شماست.

پس چه کاری می‌توانیم بکنیم؟ چه کاری می‌توانید انجام بدهید؟

ما باید برنامه‌ای بسازیم که به ما کمک کند تا در برابر آن مبارزه کنیم. ممکن است زمان زیادی بگذرد تا بتوانیم آنچه را که متعلق به خودمان است ادعا کنیم؛ اما اولین کاری که باید انجام دهیم این است که امیدوار باشیم و رویاپردازی کنیم. این اقدامات پوچ نیست. زیرا هیچ کس نمی‌تواند به قلب و ذهن ما نگاه کند. آن قلمرو متعلق به ماست، فقط به ما.

 ما می‌توانیم به آنجا پناه ببریم و هیچ کس نمی‌تواند آن را از ما بگیرد. داشتن امید و رویاپردازی قدرتمند است، این انگیزه‌ای است که ما را به حرکت در می‌آورد. آنچه در آنجا کاشته می‌شود، بذرهایی است که در زمان مناسب به اقدامات قدرتمند تبدیل می‌شوند. زمانی که همه چیز شکست خورده باشد، ما را حمایت خواهند کرد.

سپس، هر ملت و هر قومی از دل‌ها و دست‌های پرمهر زنان زاده می‌شوند و از آن‌ها حمایت می‌شود. وقتی می‌توانیم درد زایمان را تحمل کنیم، نشان می‌دهد که چقدر قوی هستیم. ما قادر به انجام کارهای سخت هستیم. ما فرزندان‌مان، پسران و دختران‌مان، و همچنین والدین، خواهران، برادران و شوهران‌مان را حمایت می‌کنیم. ما از روی عشق فداکاری می‌کنیم، نه به خاطر اجبار. این به این دلیل است که ما زندگی می‌بخشیم، نه این‌که زندگی کسی را بگیریم. و ما با الگوی خود در تربیت نسل‌های بعدی نقش داریم.

ممکن است بپرسیم چگونه می‌توانیم دیگران را آموزش دهیم، در حالی که مکاتب و کتاب برای ما ممنوع است، وقتی که زندگی ذهن اجازه رشد و شکوفایی ندارد؛ اما راه هایی وجود دارد. آن‌ها روش‌هایی هستند که زنان برای قرن‌ها از آن استفاده کرده‌اند. بنابراین در اینجا دومین کاری است که می‌توانیم انجام دهیم.

ضرب المثلی از ارسطو فیلسوف یونانی وجود دارد. «تا هفت سالگی فرزندی به من بده تا مرد را به تو نشان و یا تحویل دهم». البته او در مورد مردان صحبت می‌کند؛ اما دلیلی وجود ندارد که ما فرض کنیم چیز متفاوتی در مورد زنان صدق می‌کند! ما به عنوان زن، مفتخریم که به ذهن و قلب کودکان خردسال دسترسی داریم آنچه ما به آن‌ها می‌گوییم  تأثیرات عمیقی بر جای می‌گذارد، اغلب برای زندگی.

بچه‌ها را می‌توان با مهربانی – یا ظلم فراوان تربیت کرد. و ما می‌توانیم آن‌ها را به‌عنوان متفکر، انجام‌ دهنده، رویاپرداز و قهرمان تربیه دهیم، افرادی که با احساس عزت نفس بزرگ می‌شوند و به ارزش دیگران احترام می‌گذارند. دیگران مانند مادر و خواهر و خاله خود، زنان دیگر و در واقع مردان. ما باید این را به پسران و دختران‌مان تلقین کنیم.

پس چگونه آموزش دهیم؟ کار بسیار ساده‌ای وجود دارد که می‌توانیم انجام دهیم. این معجزه آموزش «داستان» نامیده می‌شود. هنگامی که ما داستان می‌گوییم، همانطور که هر فرهنگ از همان ابتدا انجام داده است، ارزش‌ها و رفتارهایی را به فرزندان‌مان القا می‌کنیم که به آن‌ها کمک می‌کند تا افراد خوب و شهروندان خوبی باشند. لازم نیست داستان‌هایی که به فرزندان‌مان می‌گوییم سنتی باشند. در داستان‌های ما، نه تنها پسرها باید شجاع، باهوش و حیله‌گر باشند، بلکه ما می‌توانیم همین را برای دختران نیز مجاز کنیم. نه تنها دختران ما در داستان‌ها باید مهربان و سخاوتمند و دوست داشتنی و متواضع باشند، بلکه پسرها نیز باید چنین باشند. به این ترتیب می‌توانیم به پسران و دختران خود بیاموزیم که رفتار یا احساسات همه‌ی ما یکسان است. ما همه انسان هستیم.

 تنها زمانی که پسران، برادران و پدران‌مان نسبت به ما همت بلند و احترام مشابهی داشته باشند، می‌توانیم واقعاً آزاد باشیم. تنها زمانی که دختران، خواهران و مادران ما تشخیص دهند که حق آزادی و همت بلند مشابه مردان در زندگی خود را دارند، می‌توانند شروع به مبارزه برای این آزادی‌ها کنند.

در اینجا نقل قولی از یک کتاب است که معنایی دارد: «شما ممکن است داستانی بگویید که در روح کسی جای می‌گیرد، به خون و هدف او تبدیل شود. این داستان آن‌ها را به حرکت در می‌اورد و چه کسی می‌داند که داستان‌ها و یا حرف‌های شما چه محشری می‌کنند. این شاید تنها سهمی است که انجام می‌دهید، این هدیه شما است».

پس خواهران عزیز، من در اینجا سخنانم را به پایان می‌رسانم، من عشق و حمایتم را برای هر آنچه که ارزش دارد برای شما می‌فرستم. به امید که زندگی شما شادتر و بهتر شود. به امید که آرزوهای شما محقق شود. به امید که در سال‌های آینده شادی و آزادی داشته باشید.

با عشق،

نرگس