روایت از زنان نظامی؛ آنان برای برابری می‌رزمند

محدثه براتی

براساس گزارش بازرس ویژه امریکا برای بازسازی افغانستان که سال گذشته منتشر شد، حضور زنان در صفوف نیروهای امنیتی کشور افزایش یافته است. سال گذشته این نهاد اعلام کرد که حضور زنان در صفوف نیروهای امنیتی افغانستان بیشتر از شش هزار و ۳۹۵ نفر رسیده است که این رقم حدود ۳۰ درصد از نیروهای امنیتی کشور را نشان میدهد. زنان با تمام چالش های که فرا راه شان قرار دارد، برای دفاع از افغانستان سهم گرفته اند.

همزمان با نهم حوت، روز ملی سرباز در افغانستان، خبرنگار ما پای صحبت های زنانی نشسته که سال‌های بسیاری در نظام فعالیت کرده‌اند و قهرمانانه جلوه‌ای از شجاعت زنان را به تصویر کشیدند. این زنان در حوزه غرب افغانستان فعالیت دارند. 

جگرن زهرا گل پوپل

زهرا گل پوپل سال گذشته مقام نخست «نشان زن برتر» را در کشور هندوستان کسب کرد. او به مدت دو ماه به حیث جگرن در لوای دوم فراه مشغول وظیفه بود و حالا به‌حیث مشاور ارشد فرماندهی قول اردوی ۲۰۷ ظفر در هرات فعالیت می‌کند.

از او در مورد چگونگی ورودش به نظام می‌پرسم از این‌که چه باعث شد که این بخش را برای خدمت به وطن انتخاب کرد؟ لحظه‌ای آن اعتماد بنفس قبلی از نگاهش پر می‌زند و جایش را با ناراحتی عوض می‌کند. 

حس کردم باید روزهای دشواری را برای ورد به نظام سپری کرده باشد. دشواری‌هایی که با وجود تابو‌ها و عرف‌های برساخته اجتماع‌، حدس زدنش چندان سخت نیست.

زهرا گل برخلاف تصورم، از علاقه‌ای سخن می‌گوید که پای او را به این نظام کشاند، از لباس پلنگی نظامی که عاشقش است و از حمایت همسرش برخلاف باورهای مردسالارانه‌ی این جامعه در این راه. 

زندگی در افغانستان برای زنانی که آرمان‌های بیرون از چارچوب برساخته اجتماع دارند، دشوار است. به سختی می‌توان جماعتی را قناعت داد که فعالیت دختران و زنان، را عیب می پندارند؛ جماعتی که بیشتر آن را مردان و حتا زنان خانواده تشکیل می‌دهند، که این خود در نفسش کار را دشوارتر می‌سازد.

زهرا گل ادامه می‌دهد که از نخستین روزها تمام خانواده‌اش مخالف حضور او در نظام بوده و بر این باور بودند که نظام جای مردان است و نه زنان.

او اما با تمام سر سختی و علاقمندی، فعالیت اش را  در بخش نظام آغاز می کند. آموزش را از دانشگاه مارشال فهیم که یکی از دانشگاه های نظامی در کشور است،  آغاز می‌کند و پس از آن فعالیت‌اش در هرات شروع می‌شود.

بریدمن ارشد مرضیه بخشی

مرضیه بخشی، بریدمن ارشد در اردوی ملی افغانستان است. او به‌حیث مدیر اوپراسیون زون غرب با ۳۰ تن از کارمندان بخش‌اش ایفای وظیفه می‌کند.

به نظر می‌رسد دشواری‌های زندگی، پای مرضیه را به نظام کشانده است. او از دشواری‌های دوران مهاجرت می‌گوید از این‌که آرزو داشته است، به وطن بازگردد و به کشور خودش خدمت کند.

مرضیه می‌گوید وقتی به افغانستان باز گشته در اولین اقدام به نظام پیوسته و اکنون ده سال است در این بخش فعالیت می‌کند.

تجربه‌ی یک دهه فعالیت در نظام از او زنی مقتدر، با اعتماد بنفس و توانمند ساخته است. زنی که با هیچ بادی نمی‌لرزد* و در برابر نابرابری به پا می‌خیزد. 

این تنها تابوها نیست که گلوی فعالیت حضور زنان در عرصه‌های مختلف را می‌فشارد زیرا همواره گروه‌های افراطی نیز هستند که بیخ گوش مردان، بوق و کرنا راه می‌اندازند تا از طریق آن‌ها از حضور زنان بکاهند. 

در این اواخر همزمان با داغ شدن بحث گفتگوهای صلح در افغانستان، اعلامیه‌های زیادی از سوی گروه طالبان نشر شد که مخالف شدید این گروه را با حضور زنان و فعالیت این قشر در جامعه، نشان می‌دهد.

این مخالفت‌ها هر چند بیم بازگشت دوره‌ی سیاه طالبان را به زنان داد؛ اما آنها به‌جای سکوت، دادخواهی‌های متعددی راه اندازی کردند و حضورشان را در تجمع‌های کوچک و بزرگ بیشتر از گذشته به رخ کشیدند.

تجمع هایی که خبر از پا پس نکشیدن زنان می دهد. مرضیه می‌گوید حتی  اگر کشور به بدترین وضعیت امنیتی دچار شود، حاضر به ترک وظیفه نیست و تا زمانی که جان در بدن دارد از خاک کشور خود در مقابل دشمن محافظت می‌کند.

اراده راسخ زنانی چون مرضیه و زهرا گل که می‌گویند حاضر نیستند وظیفه‌شان را ترک کنند، نشان می‌دهد که دیگر زنان میدان را خالی نمی‌گذارند و اجازه نمی‌دهند آن‌چه تاکنون با قربانی هزاران همجنس شان بدست آورده اند را راحت از دست بدهند.

در قول اردوی ۲۰۷ ظفر بیش از ۱۵۳ تن  زن هم اکنون در حال فعالیت هستند که این رقم هر سال در حال افزایش است.این در حالی است که تا دو سال پیش تعداد زنان در همین پایگاه نظامی به ۳۰ تن می‌رسید.