با روی کار آمدن دوباره طالبان به قدرت؛ دختران مکاتب خود را از دست می‌دهند

عاطفه علی‌زاده و ایمی فریس روتمن

گزارش مشترک از سوی رسانه‌ی رخشانه و پروژه فولر منتشر شده است.

دو سال قبل هنگامی که طالبان منطقه‌ی نادیه را در غرب افغانستان تصرف کردند، او مصروف آموزش زنان بزرگ سال بود. نادیه برای هفده روستا، کتاب‌های سوادآموزی را برای زنان آموزش می‌داد و برای مردان روستاها در زمینه‌ی حقوق زنان کارگاه‌های آگاهی‌دهی برگزار می‌کرد.

اما هنگامی که فرماندهان طالب از برنامه او مطلع شدند، از طریق ملاامامان و کارمندان محلی دولت او را  تهدید به مرگ کردند. باری شورشیان به سمت موتر حامل او شلیک کردند، نزدیک بود که نادیه خودش کشته شود و در این حمله همسرش به شدت زخمی شد.

بار دیگر  هنگامی که او و فرزندانش برای نجات جان خود می‌خواستند از ساحه فرار کنند، مردان مسلح در فاصله نه‌چندان دور از خانه‌اش به سوی آن‌ها آتش گشودند. این محدودیت‌ها سبب شد که نادیه فعالیت‌هایش را در راستای آموزش زنان به‌گونه‌ی پنهانی ادامه دهد. بنابراین او چند زن را به خانه‌اش درس می‌داد.

 اما چند روز پس از وعده جو بایدن، رئیس جمهور ایالات‌متحده، اواسط ماه اپریل ام‌سال مبنی بر بیرون شدن همه نیروهای امریکایی تا ۱۱ سپتامبر، یک  مقام ارشد محلی به نادیه گفت که از این به بعد بیشتر مراقب خودش باشد. نادیه مجبور به انتخاب مسیرش بود. او تصمیم گرفت خطراتی که متوجه زندگی و خانواده او است،  دیگر ارزش ندارد و باید بپذیرد که فعالیت‌هایش را متوقف کند.

اکنون این زن ۴۲ ساله به کسی آموزش نمی‌دهد.

این معلم زن در تماس تلفنی می‌گوید:« ما تهدید می‌شویم ، فعالیت‌های ما ممنوع است و اجازه کار نداریم.»، از ترس این که طالبان او را نکشد، از ما خواست که نام اصلی‌اش را در گزارش ذکر نکنیم.

در اواخر اپریل، نادیه از منطقه اصلی‌اش در ولسوالی زنده‌جان که در غرب افغانستان در نزدیکی مرز با ایران موقعیت دارد، فرار کرد و در شهر پر جنب و جوش مرکز هرات، یک خانه را به کرایه گرفت و در آن‌جا در گم‌نامی زندگی می‌کند.

همان‌طور که ایالات متحده و متحدان آن در ناتو ۱۰ هزار سرباز باقی‌مانده و حتی تعداد بیشتری از پیمانکاران خود را بنا بر وعده ماه اپریل  رئیس جمهور جو بایدن بیرون می‌کشند و طولانی‌ترین جنگ آمريکا در خاک بیرونی را به پایان می‌رسانند ، ترس در مورد آن‌چه بعد از خروج نیروهای خارجی برای این کشور اتفاق می‌افتد افزایش می‌یابد. 

بسیاری از افغان‌ها می‌گویند که آن‌ها نگران‌اند که  طالبان دوباره  یا از طریق یک توافق تقسیم قدرت با دولت افغانستان یا از طریق برنده شدن در جنگ، به قدرت برگردند.

  گروه طالبان در حال حاضر نیمی از کشور را کنترل می‌کند و براساس تعریف که خود‌شان از قانون اسلامی دارد، حکومت می‌کند و ترس گسترده‌ای وجود دارد که در صورت به قدرت رسیدن، طالبان سیستم بدنام تفکیک جنسیتی خود را که در زمان حاکیمیت‌اش  در اواخر دهه ۱۹۹۰ تحمیل می‌کرد را دوباره تطبیق کند، که در آن زنان و دختران تقريبا از همه کارها ، حق رای و دست‌رسی به تحصیل منع شده است.

در زمان حمله آمریکا به خاک افغانستان در سال ۲۰۰۱ میلادی، آمریکا در پهلوی اهدافی که برای ریشه‌کن کردن القاعده پس از حمله ۱۱ سپتامبر تبلیغ می‌کرد، اوضاع اسفناک زنان و دختران افغان بیشتر شعارهای غربی را به خود اختصاص داده بود  . آموزش دختران افغان ، به ویژه فریاد لورا بوش، بانوی اول سابق آمریکا، به کانون اصلی ایالات متحده در افغانستان تبدیل شد. 

به زودی پس از حمله به ایالات متحده و حضور نیروهای خارجی در افغانستان، ده‌ها هزار دختر با لباس‌های سیاه و روسری‌های سفید در سراسر کشور به مکتب رفتن شروع کردند که این نمادهای پیشرفت به حساب می‌آمد که قابل لمس بود. این دست‌آورد هنوز هم به‌عنوان یکی از شاخص‌های پیشرفت توسط جامعه جهانی بیان می‌شود.

تقریبا بیست سال بعد ، معلمانی مانند نادیه و دانش‌آموزان آن‌ها درگیر آن‌چه می‌تواند پایان تحصیل برای نسل‌های زنان و دختران در افغانستان باشد، هستند.

معلمان زن، دانش‌آموزان و مقامات محلی در مناطق تحت کنترل طالبان در غرب افغانستان در مصاحبه با تایم، پروژه فولر و رسانه‌ی رخشانه می‌گویند که این گروه قدرتمند شورشی در سال گذشته دسترسی هزاران دختر به ویژه دختران نوجوان را به مکتب قطع کرده است.

اگر دستاوردهای ناچیزی که زنان و دختران در آموزش به دست آوردند از بین برود، می‌تواند تبعات گسترده‌ای در رابطه به  نقشی که زنان در شکل‌دهی آینده‌ی کشورشان بازی می‌کنند تا حمایت‌های مالی که بیمارستان‌های کابل را باز نگه می‌دارد و کارمندانی که از دولت حقوق دریافت می‌کنند، داشته باشد.

حالا که طالبان بخش وسیع از کشور را در کنترل دارد، کارشناسان اکنون در حال بررسی نحوه برخورد طالبان با زنان و دختران به‌عنوان یک تغییر سنج که کنش‌های آینده طالبان را پیش‌بینی می‌کند،هستند. محدودیت‌های آموزش فقط می‌تواند آغازی برای بازگرداندن مقیاس گسترده حقوق زنان در افغانستان باشد.

  نادیه با توضیح این که کلاس‌های او چگونه خانم‌های فقیر که آموزش برای آن‌ها غیر قابل دست‌رس یا دور از مکتب بود را کمک می‌کرد، می‌گوید:« پس از خروج نیروهای خارجی، من فکر می‌کنم مکاتب و دانشگاه‌ها درهای خود را به روی زنان می‌بندند» او اضافه می‌کند:« [افراط گرایان] این تبلیغ را گسترش می‌دهند كه اگر دختران شما به مکتب بروند ، شما كافر خواهید شد.»

تحصیلات دختران زمانی اوج موفقیت مداخلات خارجی در این کشور بود، دست آورد مهمی که واشنگتن آنرا برای بدست آوردن حمایت مردم عادی افغانستان بنیادی قلمداد می‌کرد. در سال ۲۰۰۱ هنگامی که نیروهای تحت حمایت ایالات متحده طالبان را از قدرت بیرون انداختند، در سراسر کشور  تقریبا هیچ دختری به مکتب نمی‌رفت. اکنون، میلیون‌ها نفر به مکتب می‌روند و ده‌ها هزار زن از پزشکی گرفته تا نقاشی در دانشگاه‌ها در حال تحصیل هستند.

براساس اطلاعات بانک جهانی، تعداد دختران افغانستان که در صنف اول شرکت می‌کنند در سال ۲۰۱۱ به اوج خود (۶۵ ٪) می‌رسید – این سال متقارن با  سال دوم  افزایش تعداد نیروهای خارجی توسط بارک اوباما، رئیس جمهور پیشین آمریکا در افغانستان است.در حالی که به دست آوردن آمار مربوط به تعداد کودکان افغان در مکتب دشوار است و اغلب مورد اعتراض است ، همه شاخص‌ها نشان می‌دهد که تحصیلات دختران رو به کاهش است. 

براساس آخرین اطلاعات موجود تا سال ۲۰۱۵، دانش‌آموزان دختر صنف  اول به ۵۷٪ کاهش یافته‌اند. نرخ سواد فعلی نشان دهنده اختلاف بین جنسیت‌ها است: طبق گزارش دیده‌بان حقوق بشر ، تنها ۳۷ درصد دختران نوجوان می‌توانند بخوانند وبنویسند، در حالی که این رقم در میان پسران ۶۶ درصد است.

اکنون صندوق حمایت از کودکان( یونیسف) می‌گوید که ۳.۷ میلیون کودک افغان از آموزش در مکتب‌ها محروم هستند که ۶۰ درصد آن را دختران تشکیل می‌دهند.

ملینا، یکی از فارغان صنف دوازدهم مکتب  در ولسوالی اوبه هرات که یک منطقه کوهستانی و دور دست که در ماه جون به‌دست گروه طالبان افتاد، می‌گوید که سال گذشته به سختی موفق شد که دوره مکتب را به پایان برساند. هم‌زمان با تسلط نیروهای طالبان بر منطقه او، در دو سال گذشته آن‌ها شاهد اخطارهای مکرر این گروه بودند.

ملینا که خواست فقط نام کوچک او منتشر شود، گفت:« یک روز، پارچه‌های سفید که کفن بود، در مقابل دروازه مکتب ما پیدا شد که گروه طالبان آن را فرستاده بودند و می‌گفتند:” هر دختری که مکتب را ادامه دهد ، این لباس را می‌پوشد “.» با آن‌هم ملینا تصمیم دارد که به دانشگاه هرات برود و درس بخواند.

در اواسط ماه می ، پس از تعطیلات عید سعید فطر مسلمانان، مکتب خواهر ۱۳ ساله ملینا پس از دریافت تهدیدهای کتبی از طرف طالبان تعطیل شد.  آن‌ها دستور دادند همه کلاس‌های دختران در سن او متوقف شود. یک مقام در وزارت معارف افغانستان که خواست نامش فاش نشود ، تأیید کرد که یک فرمانده محلی طالبان به آموزگاران مکاتب که به دختران آموزش می‌دهند، دستور دادند که صنف‌های دخترانی که به سن بلوغ رسیدند و بالاتر از صنف هفتم هستند، باید تعطیل شود.

دختر دانش‌آموز  ۱۸ ساله از یک مکتب دیگر که از ترس جانش نخواست نامی از او در گزارش ذکر شود، می‌گوید که مکتب او در ولسوالی انجیل هم مرز با شهر هرات در یکی از شب‌های ماه اپریل از سوی طالبان« شب‌نامه» دریافت کرد که به آن‌ها دستور داده شده بود که تا آموزش دختران متوقف گردد. در این شب‌نامه امضا و مهر« امارت اسلامی» اسمی که طالبان برای خود استفاده می‌کنند، نیز موجود بود.

در منطقه مرکزی ولسوالی پشتون زرغون ، معلمی که فقط نام خانوادگی‌اش را به‌نام کریمی ذکر می‌کند، می‌گوید که شورشیان مکاتب دخترانه با معلمان مرد را تعطیل کرده اند – اتفاق  که در سراسر کشور رخ می‌دهد.

 وی می‌گوید:«هیچ مردی حق ورود به مراکز آموزشی زنان را ندارد».

طالبان از زمان آغاز ترک نیروهای آمریکایی از افغانستان ، سریعا به دستاوردهای از قبیل تصرف مناطق، دست یافتند. براساس گزارش نیویورک تایمز،از اول ماه می میلادی تاکنون از میان تقریبا ۴۰۰ ولسوالی ۵۰ ولسوالی آن را تصرف کردند.

به زودی، نیروهای امنیتی محاصره شده افغانستان برای جلوگیری از طالبان و دیگر گروه‌های افراطی بدون حمایت نیروهای ناتو اقدام خواهند کرد. در ماه‌های اخیر، بازیگران غیر دولتی طالبان و گروه‌های همسو با دولت اسلامی تعداد زیادی از زنان را از روزنامه‌نگاران گرفته تا كاركنان صحی در کشور هدف قرار داده و كشته‌اند.

در اوایل ماه می ، شورشیان دانش آموزان را هنگام خروج در یک مکتب در غرب کابل مورد حمله قرار دادند که دست کم ۹۰ نفر کشته شدند، که اکثریت آنها دختر دانش‌آموز از جامعه  هزاره شیعه ، یک گروه قومی که مدت‌ها توسط طالبان و اخیرا از سوی دولت اسلامی داعش، تحت تعقیب قرار دارند، هستند. کوله پشتی‌های آغشته به خون و کتابچه‌های نیم سوخته در میان اجساد آن‌ها پراکنده شده بود. طالبان مسئولیت این حمله را انکار و آن را محکوم کردند؛ اما این گروه  به درخواست‌های دولت افغانستان و واشنگتن برای آتش بس دایمی تن ندادند. اشرف غنی، رئیس جمهور افغانستان، طالبان را مقصر این حمله دانست و گفت کار این گروه است.

تقریبا در همه مناطق که طالبان حاکم هستند، مکاتب نهایتا برای دختران قبل از صنف هفتم ، زمانی که آن‌ها حدود ۱۲ سال دارند ، محدود شده است. 

دختران نمی‌توانند از یونیفورم مکتب استفاده کنند. دختران با چادری/ برقع و نقاب که تمامی بدن زنان به جز از چشم‌های شان، دیده نمی‌شود، استفاده می‌کنند و پسران نیز لباس افغانی پیراهن_ تنبان یک لباس بلند و با شلوار گشاد، می‌پوشند. ساعات بیشتری نسبت به گذشته به آموزش قرآن اختصاص یافته است.

در حال حاضر، در مکتب‌های تحت کنترل طالبان از کتاب‌های درسی که از سوی دولت تهیه شده است، استفاده می‌شود؛ اما کارمندان تعلیم و تربیه طالبان گفته‌اند که باید مضمون‌های دینی بیشتری درس داده شود و کمیته جداگانه برای مکتب ها تشکیل شود.

تور محمد ظریفی، عضو سابق شورای ولایتی هرات گفت:«مردم محلی و بزرگان [در ماه مارچ] با اعضای طالبان گفتگو کردند،تا آن‌ها را متقاعد بسازند که به دختران اجازه دهند تحصیلات خود را بالاتر از صنف هفتم ادامه دهند؛ اما متاسفانه این درخواست مردم از سوی آن‌ها رد شد».

معلم نادیه با سرکوب تدریجی مواجه است؛ زیرا وضعیت امنیت در منطقه او در دو سال گذشته بدتر شده است. در حالی که یک تعداد زیادی از افغان‌ها به دلیل زنده ماندن و حفاظت از جان‌های شان در کنار گروه طالبان ایستاد شدند، فعالیت‌های نادیه مورد انتقاد شدیدتری قرار گرفت.

در جاهای که تهدید هم وجود ندارد، دختران به دلیل شرایط جنگی از تحصیل در مکتب  منصرف می‌شوند ، ساختمان‌ها به شدت آسیب دیده و یا به‌عنوان سنگر در جنگ بین شورشیان طالبان و نیروهای دولت افغانستان مورد استفاده قرار می‌گیرند.

مقامات محلی این ولایت هشدار می‌دهند که تعداد دختران ثبت نام شده برای شرکت در امتحان ورودی دانشگاه- کانکور، در ماه می در مناطقی از هرات کاهش یافته است. به گفته محمد داوود منیر، معاون امور محصلین این دانشگاه ، در دانشگاه هرات حداقل ۶۴۰۰ دختر نوجوان کم‌تر از سال گذشته تحصیل می‌کنند. وی گفت: «هرچه یک منطقه ناامن و درگیر جنگ باشد، دختران محروم‌تر می‌شوند.»

در ماه‌های اخیر در ایست‌های بازرسی تحت کنترل طالبان در سراسر کشور ، موارد مختلفی وجود داشته است که شورشیان مانع سفر زنان بدون محرم یا بستگان مرد بالای ۱۶ سال شده‌اند که در بین آن‌ها کارمندان مراکز آموزشی را نیز شامل می‌شوند.

ترجیر واتردیل، رئیس کمیته ناروی برای افغانستان  که یک سازمان غیرانتفاعی با تمرکز بر سلامت و آموزش است و از سال ۱۹۸۰ به این سو در افغانستان کار می‌کند، گفت که «فقط چند ماه پیش ، بسیاری از همکاران زن ما می‌توانستند با مادرشان به عنوان محرم سفر کنند، ولی حالا این هم ممکن نیست.»

ایالات متحده هشدار داده است كه هر گونه به رسمیت شناختن بین‌المللی یا كمک‌های امریكا در آینده، كه طالبان تا حدی به آن وابسته خواهند بود، منوط به رفتار آن‌ها با زنان و دختران است. سخنگوی وزارت امور خارجه در اظهارات از طریق ایمیل گفت:« ما از ابزار کامل دیپلماتیک، اقتصادی و بشردوستانه خود برای حمایت از آینده مورد نظر مردم افغانستان، از جمله دستاوردهای زنان و دختران افغان استفاده خواهیم کرد».

در ماه نوامبر، اتحادیه اروپا به همراه ایالات متحده و سایر کمک کنندگان مالی عمده افغانستان ، یک مقاله مشورتی را که شامل ۱۰ شرط برای دریافت کمک، از جمله حقوق زنان و دست‌رسی به آموزش ، كه هم برای دولت افغانستان و هم طالبان طراحی شده است، نوشتند.

با این وجود کمک‌های جامعه جهانی که در حال حاضر ۷۵ درصد بودجه دولت افغانستان را تشکیل می‌دهد ، به سرعت در حال کاهش است. تعهدات ایالات متحده ، اتحادیه اروپا ، آلمان و انگلستان، در بهترین حالت و در وضعیت ناهنجار و در بدترین حالت، به‌طور مرتب افت می‌کند. ویروس کرونا سبب شده است که بیشتر بودجه‌های مالی در دیگر بخش‌ها محدود شود.  سال گذشته در یک کنفرانس در ژینو، وعده‌های کشورهای حمایت‌ کننده مالی برای افغانستان در سال‌های ۲۰۲۱-۲۰۲۴ بین ۱۲-۱۳ میلیارد دالر بود که حداقل ۲ میلیارد دالر کم‌تر یا حدود ۲۰ درصد افت نسبت به دوره چهار ساله قبل را نشان می‌دهد. ایالات متحده ام‌سال ۶۰۰ میلیون دالر کمک بشردوستانه برای این کشور در نظر گرفته است.

صدها میلیارد دالر صرف جنگ در افغانستان منجر به پیشرفت‌های عظیمی برای افغان‌ها شده است و به زنان این امکان را داده تا در رسانه‌ها، دولت ، تعلیم و تربیه و جامعه مدنی پیشرفت کنند. اما بسیاری از دستاوردهای که افزایش یافته، ناکافی بوده‌اند. بیشتر افغان‌ها در فقر زندگی می‌کنند ، این کشور یکی از بالاترین میزان مرگ و میر مادران را در جهان دارد و میلیون‌ها دختر وجود دارد که هرگز حتی یک روز به مکتب نرفته‌اند.

اشلی جکسون ، مدیر مشترک مرکز گروه‌های مسلح در موسسه دموکراسی باز (ODI) ، یک اتاق فکر در امور جهانی، گفت:« هیچ اراده سیاسی وجود ندارد که اطمینان حاصل کند ما خدمات خود را از پایان دادن به خدمات اساسی متوقف نمی‌کنیم. من فکر می‌کنم بسیاری از حمایت کنندگان بیرون شدند. در ابتدای همه‌گیری شدید ویروس کرونا باعث شد بسیاری از سفارت‌خانه کارمندان خود را تخلیه کنند و آنان دیگر برنگشتند.»

در ماه اپریل، ایالات متحده اعلام کرد که در حال بیرون کردن کارمندان «غیر ضروری» خود از سفارت کابل است. یک ماه بعد ، استرالیا ناگهان اعلام کرد که سفارت خود را به دلیل ترس از خشونت تعطیل می‌کند، و دیگران هم در منطقه به شدت دیپلماتیک شروع به کاهش کارمندانش کرده است.

جکسون در ادامه سخنانش گفت:« ایالات متحده [طالبان] را جسورتر کرده است تا بند را محکم کند. و برخی از ساحات وجود دارد که طالبان کم‌تر اهمیتی می‌دهند، و این حقوق زنان و تحصیلات دختران است. این اولین چیزی است که باید قربانی شود.»

هنگامی که رهبران طالبان سال گذشته در قطر در حال مذاکره در مورد توافق‌نامه  صلح با دولت افغانستان  بودند، آن‌ها تلاش کردند تا به بازیکنان اصلی بین المللی اطمینان دهند که آن‌ها روش‌های بی‌رحمانه خود را در گذشته اصلاح کرده‌اند. چهره‌های بیست سال پیش دیگر نیست. اکنون طالبان با داشتن یک گروه پیچیده‌ی مطبوعات و روابط عمومی، در سطح بین المللی هوشیارانه فعالیت دارند. در سال‌های اخیر اعضای ارشد طالبان توسط مقامات دولتی برای مذاکرات صلح در دوحه و مسکو از امکانات خوب استفاده کردند. آنان با موترهای پنجره‌های سیاه و راننده از هتل‌های که تنها مناسب یک دیپلمات معمولی کشورها است، بود و باش داشتند.

اما با وجود تحول ظاهری؛ طالبان  شاید عمدا، جزئیات اندکی درباره  این‌که چگونه در کشوری با جمعیت  حدود ۴۰ میلیون نفر در صورت کنترل مجدد آن حکومت خواهد کرد، ارایه کرده است.

آنها گفته‌اند که دختران می‌توانند به مکتب بروند، زنان در بیرون از خانه کار کنند و در  فضای عمومی گشت و گذار نمایند؛ اما همه این‌ها باید« دستورات اسلامی» را رعایت کنند، عباراتی گنگ که به فرماندهان محلی این گروه اجازه می‌دهند که آن را مطابق برداشت خودشان تفسیر کنند.

سیما سمر، رئیس سابق کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان گفت:« متاسفانه من خیلی خوشبین نیستم که طالبان تغییر کند. مناطق تحت کنترل آن‌ها ادعاهای تغییر طرز فکر طالبان نسبت حقوق زنان را نشان نمی‌دهد».

طبق یک گزارش مهم توسط مرکز گروه‌های مسلح ODI در انستیتوت دموکراسی باز در ماه فبروری، که سیاست طالبان را در قبال تحصیل بررسی کرده، و راهنمایی بسیار کمی برای آموزش زنان یافته است. از ۱۰۱ ماده موجود در کتابچه رهنمود آموزش این گروه افراطی ، فقط دو ماده به زنان و دختران اختصاص یافته است.

به طور خلاصه، در ماده‌های این رهنمود آمده است که آموزش برای دختران زیر سن بلوغ مهم است و باید اجباری باشد، اما در مورد دختران بالاتر از سن بلوغ موضع آن‌ها واضح نیست، در این مورد آن‌ها کلمه مبهم شرایط «مطلوب» در زمینه‌های امنیت و آموزش اسلامی را ضروری دانسته‌اند.

ذبیح الله مجاهد، سخنگوی طالبان به درخواست‌های مكرر ما برای اظهار نظر پاسخ نداد. مجاهد در مصاحبه‌ای با فارین پالیسی در ماه جون گفت که طالبان خواهان «جدایی بین دختران و پسران، زنان و مردان در دانشگاه‌ها، مکاتب و مدارس دینی» هستند.

اما با افزایش و نفوس طالبان در سطح  کشور، این گروه هم‌چنین حالا در حال درک کردن این موضوع است که برای موفقیت در دولت‌داری، هدف مورد نظر آنان باید مردم محلی باشند.

میلیون‌ها افغان تحصیل کردن را در کنار تحصیل  دختران و خواهران شان تجربه کرده‌اند و با آن عادت دارند، بعضی شواهد نشان می‌دهد که طالبان حاضر به آوردن تغییر در روش شان است.

در پایان سال گذشته، طالبان و صندوق حمایت از کودکان( یونیسف)  به توافق رسیدند که هزاران مکتب غیر رسمی در مناطقی تحت کنترل این گروه شورشی باز باشند، که شامل آموزش ابتدایی برای دختران و پسران می‌باشد. این معامله فصل جدیدی را برای طالبان در تلاش برای به رسمیت شناختن و مشروعیت بین المللی گشود. 

واتردال هولدس از طریق واتساپ با مقامات طالبان هفته‌وار تماس می‌گیرد. به گفته او، طالبان فهمیده‌اند که برای داشتن قابله و نرس، زنان باید تا صنف ۱۲ درس بخوانند. 

بیشتر زنان جوانی که در برنامه‌های آموزشی گروه وی برای کارمندان صحی تحصیل می‌کنند ، از مناطق تحت کنترل طالبان می‌آیند و از پشتیبانی بزرگان جامعه خود برای حضور در این دوره برخوردار اند. دو سوم از کل زاد و ولد‌های افغانستان در خانه انجام می‌شود.

وی افزود:« آن‌ها در حال مشاهده تأثیر عملی برخی از سیاست‌های محدود كننده شان هستند كه در واقع به سلامت همسران ، دختران و خواهرانشان آسیب می‌رساند. بنابراین درک کرده‌اند که این باید تغییر کند. و این جدید است».

ولی معلم نادیه می‌گوید که گروه طالبان تا هنوز تغییر نکرده‌اند. 

او می گوید:« من تقریبا ۱۰ روز است که از خانه خارج نشده‌ام.»  او گفت زمان که او در مورد آموزش زنان خود در روستاها امیدوار بود، گذشته است. در عوض، او یک معلم بدون دانش‌آموز است که به یک زندگی پنهانی پناه برده است.

* به دلیل نگرانی های امنیتی ، نادیه نام مستعار است.

عاطفه علیزاده گزارشگر رسانه خبری رخشانه، یک خبرگزاری مستقل افغانستان است که از زنان گزارش می‌دهد. گزارشگر دیگری از رسانه رخشانه، که به دلایل امنیتی نمی‌تواند نام خود را فاش کند نیز در تهیه این گزارش سهم گرفته است.

ایمی فریس روتمن در پروژه فولر، یک اتاق خبر غیرانتفاعی جهانی که در مورد مسائلی که زنان را تحت تاثیر قرار می‌دهد ، ویراستار پروژه‌های ویژه است.