زنان قبل از تصرف و تصاحب طالبان فرار میکنند!
نویسنده: لیناُودانِل
مترجم: اسدالله جعفریپژمان
منبع: فارینپالیسی/ 23 جولای، 2021
بامیان، افغانستان: هنگامی که افراد مسلح طالبان در این ماه(جولای) در یکی از ولسوالیهای دور افتادهی افغانستان هجوم بردند، ساکنان آن ولسوالی و منطقه دچار وحشت شدند، آنها مال و اموال مردمِ محل را غارت کردند، و حتی آنها مرتکب جنایات نگران کنندهی نیز شدند: این گروه خواستار دانستن نام و سن دختران و زنانی شدند که میخواستند آنها باید جمع شوند و همراه جنگجویان جوان طالبان ازدواج کنند.
به گفتۀ مردم در ولسوالی سیغان، در کوپایههای مرکزی ولایت بامیان، طالبان برخی از مردان را که سعی در مقاومت داشتند، مورد ضرب و شتم قرار داده و برخی از باشندگان را مجبور کردند که کمد لباسهای زنان را به آنها نشان دهند تا سن دختران و زنانی که ساکنان آن منطقه بودند برای ازدواج با جنگجویان طالب تعیین سن کنند.
در میان زنانی که نام آنها را یاد داشت میکردند، بیوه زنان بودند که شوهرانشان در جنگ با شورشیان و طالبان در صفوف نیروهای امنیتی افغانستان کشته شدند.
زنان وحشتزده هر آن چیزی که از اموال شان را میتوانستند با خود ببرند بستهبندی کرند یکدانه ریکشا «دوچرخه باربری» کرایه کردند و یا هم به طور پنهانی پا به فرار گذاشتند تا از آنچه که برخیها از بدترین کابوس و شب وحشتناک احتمالی قبلاً خبر داده بودند که زنان تلاش کنند ربوده نشوند و توسط طالبان به بردگی جنسی اجباری گرفته نشوند باید پا به فرار بگذارند.
باعث سخیزاده، یک معلم 28 ساله ریاضی است گفت: «وقتی که مردم محل از این موضوع مطلع شدند، همه زنان و به ویژه دختران جوان را از ولسوالی سیغان بیرون کردند. این زنان و دختران اولین کسانی بودند که از منطقه خارج شدند».
وی گفت هنگامی که طالبان میخواستند در داخل خانهشان مینگذاری کنند او دروازۀ خانه خود را بسته کرد و به خاطر بستن دروازه خانه توسط افراد مسلح طالبان مورد ضرب و شتم قرار گرفت. برخی از زنان موفق به فرار به ولایتهای دیگر شدند در جاهای که اکنون مسکنگزین شده اند، در حالی که برخی دیگری از آنها به روستاهای اطراف ولسوالی سیغان فرار کردند.
از جمله کسانی که بازگشته اند نفیسه سخیزاده همسر 24 ساله باعث سخیزاده است که به همراه خواهرش بصیره 30 ساله و دختر خالهاش، تمنای 19 ساله به کابل فرار کره بودند که آنها از گفتن نامهای خانوادگیشان در این گزارش خوداری کردند.
در طول سفر 150 مایلی، آنها مرتباً در مسیر راه در ایستهای بازرسی طالبان متوقف میشدند. آنها تازه به ولسوالی سیغان ولایت بامیان بازگشتند. باعث سخیزاده در 21 جولای عکسی را در تلفنش از فرمانده طالبان هنگام مصاحبه در ولسوالی سیغان ولایت بامیان به ما نشان داد.
ما روی توشک در خانه مشترک و در اتاق نشیمن سخیزادهها نشسته بودیم که از جاده اصلی شهر خیلی دور نمیباشد، همه آنها صورتشان پوشیده بودند تنها چشمانش نمایان بود، زنان ترس و وحشتی را که طالبان هنگام حمله برای سرقت و غارت خانهها و اموال ایجاد کره بودند از حس وحشت آن توصیف میکردند و گفتند که آنها برنامههای اجرایی خود را برای زنان این منطقه اعلام کرده بودند که میخواستند اجرا کنند.
در ماههای اخیر شایعاتی مبنی بر افراطگرایی طالبان در مناطق و ولسوالیهای که در طی پیشروی تهاجمی در سراسر کشور انجام داده اند، منتشر شده است. با وجود که نیروهای امنیتی دولت تحت یک رهبری ضعیف و عدم استراتژی ثابت برای جلوگیری از پیشروی طالبان تلاش کرده اند اما باز هم طالبان و شورشیان پرچم سفید خود را در حدود یک سوم از ولسوالیهای افغانستان به اهتزاز درآوردهاند.
در ولایت بامیان، جایی که ارتش افغانستان حضور چندانی ندارد، نیروهای رسمی با شبهنظامیان به اصطلاح خیزشهای مردمی برای شکست طالبان در دو ولسوالی سیغان و کهمرد همکاری کرده است. محمد طاهر زهیر، والی ولایت بامیان گفت که شورشیان و طالبان 60 تا 100 مایل از کوهپایه های ولایت بامیان بیرون رانده شده اند.
با اینحال طاهر زهیر، والی ولایت بامیان در سخنرانی خود در مسجد بامیان به مناسبت جشن عید قربان بیان داشت که طرح آدمربایی و ازدواج اجباری با زنان به نام جهادالنکاح یک «انتقام خطرناک و بیرحمانه از زنان و بیوههای نیروهای امنیتی که برای امنیت و آرامش مردمش جنگیدهاند» میباشد.
شورشیان در 14 ماه جولای ولسوالی سیغان ولایت بامیان را تصرف کرد، براساس گفتههای والی ولایت بامیان، خیزشهای مردمی و ساکنان ولسوالی سیغان، طالبان ولسوالی را به مدت چهار روز قبل از اینکه توسط خیزشهای مردم محل در یک درگیری شدید دو ساعته مجبور به عقبنشینی و فرار شدند در تصرف داشتند.
نیروهای امنیتی دیر به صحنه آمدند، زیرا طالبان جاده منتهی به مرکز ولسوالی سیغان را مینگذاری کرده بودند.
در طی این چهار روز، طالبان به زنان دستور دادند که از خانههایش برون نشوند، مغازهها و زخیرهگاههای تیل و سوخت را غارت کردند، خانه به خانه در جستجوی کارمندان دولت پرداختند، خانهها را به بهانۀ تلاشی سلاح و مهمات سرقت میکردند، به نام «مالیات شرعی یا عشر» مواد غذایی، مواشی و گوسفندان را سرقت کردند و سپس جمعآوری مالیات را بر مردم وضع کردند که 8000 افغانی، حدود 100 دالر آمریکایی از باشندگان ولسوالی سیغان میگرفتند.
ترسناکترین و وحشتناکترین مورد برای زنان، دختران، خانوادهها و باشندگان ولسوالی سیغان این بود که از مساجد محل دستور تهیه لیست از تمام زنان جوان و بیوههای صادر شد.
طالبان و شورشیان همچنین فیلمهایی از مردان محل را که به نیروهای مسلح ملی پیوسته اند خواه آنها هنوز در حال خدمت هستند و یا هم در عملیاتها کشته شده اند به همراه نام همسرانشان خواستار شدند.
تمنا که در 21 جولای در مصاحبهای در ولسوالی سیغان سخن میزد گفت: «او میترسد که طالبان برگردند و دوباره سعی کنند زنان محل را جمعکنند و کدام حکمی را سری آنها اجرایی کنند. عمر صدر استاد علوم سیاسی در دانشگاه آمریکایی افغانستان گفت، طالبان از یک ایدئولوژی اسلامی بسیار محافظهکارانه پیروی میکنند که زنان را «کنیز» بردهجنسی و بنابراین «غنیمت جنگی» تلقی میکنند.
او گفت: «این اتفاق قبلاً هم افتاده بود، در دهه 1990 وقتی که كابل و مناطقی که در شمال افغانستان سقوط كردند، طالبان زنها را ربودند و آنها را مجبور به ازدواج اجباری با فرماندهان و سربازانی خود كردند».
آقای صدر افزود: هنگامی که جهادیهایی مانند طالبان سرزمینی را تصرف میکنند، هرچه مال و اموال که در آنجا باشد، ایدئولوژی آنها به آنها این اجازه را میدهد که آن را به عنوان «غنیمت» و یا به نام (دستآوردهای جنگی) تصاحب کنند.
او گفت: «این موضوع شامل زنان نیز میشود که طالبان حتی مجبور نیستند با آنها ازدواج رسمی کنند، با این حال این نوعی از بردگی جنسی میباشد که طالبان مرتکب آن میشوند».
وی گفت این موضوع نوعی از «تصفیه قومی» نیز است، از آنجایی که فرهنگ غالب طالبان پشتون ارزشهای انسانی زنان را در جامعه پشتون زیر پا میگذارد و در نهایت ائتلافات ژنی سایر اقوام را نیز در جامعه رقیق و کم رنگ میکند. پیروزیهای نظامی طالبان و شورشیان در ماههای اخیر این نگرانی را بیشتر کرده است پیشرفتهای که در زمینه حقوق زنان در طی 20 سال گذشته صورت گرفته است، در سراسر کشور به سرعت در حال نابود شدن است.
«جنگ پیروزی و مرگ» علیه طالبان در ولایتهای مرکزی افغانستان
ولسوالی سیغان یکی از هشت ولسوالی ولایت بامیان است که به دلیل مجسمههای عظیم بودا بسیار معروف میباشد که این مجسمهها در ماه مارچ سال 2001 میلادی توسط طالبان تخریب شد، زمانی که آنها بشتر از قدرت و قلمرو افغانستان را در اختیار داشت.
آنها در اواخر همان سال، پس از حملات 11 سپتامبر به ایالات متحده آمریکا توسط القاعده که در آن زمان توسط رژیم طالبان به گروه القاعده پناه داده شده بود، سرنگون شدند. رهبران و فرماندهان از طالبان و القاعده از مرز شرقی به پاکستان فرار کردند، جایی که آنها از آن زمان تاکنون از پناهگاه و حمایتهای پاکستان برخوردار بودند و هستند.
ولسوالی سیغان در یک دره حاصلخیز در دامنۀ کوههای هندوکش واقع شده است که حدود 30،000 نفر جمعیت دارد.
اقوام تاجیکتباران بر مرکز از ولسوالی تسلط دارند که بشترمشاغل آنها مغازهداری و دکانداری است. و اما هزارهتباران درروستاهای از ولسوالی سیغان ساکن هستند که آنها مشاغل از مالداری، گندمکاری سبزیکاری و همچنان پرورش از مواشی دارند. ما پس از شکست طالبان در 21 ماه جولای در یک مغازه در ولسوالی سیغان ولایت بامیان با دهقانی که داشت بستههای از گندم را حمل میکرد باهم بستنی خوردیم.
باعث سخیزاده، معلم ریاضی، گفت برخی از طالبان و شورشیانی که وارد ولسوالی سیغان شده بودند اصلاً به زبان دری بلدیت نداشتند و فارسی صحبت نمیتوانستند. فرماندهان آنها صورتش را پوشانده بوند و با هیچ کسی از باشندگان محل صحبت نمیکردند و فقط از طریق ترجمانانشان با مردم صحبت میکردند. سپس آنها فقط یک رانندهی از جرثقیل را از مردم محل پیدا کردند و به او دستور دادند تا به آنها در کوههای از سیغان مواضع و سنگر حفر کند. نفیسه سخیزاده گفت که او و دیگر زنان در خانه به محض شنیدن آمدن طالبان، فرار و عقبنشینی نیروهای محلی از سیغان فرار کردند.
وی گفت كه یك شب را در یكی از روستاهای همان محل اقامت گزیدم، تا اینكه خبر رسید طالبان كمسیونهایی را برای انجام وظایفی خاص ایجاد كرده اند و یكی از آن کمسیونها ردیابی دختران جوان و زنان متأهل برای ازدواج با طالبان بود.
او گفت كه آنها یك موترخودروی را کرایه كردند و در هماسیگی ولایت میدان وردك فرار کردند در هنگام فرار فقط در ترافیک از وسایطنقلیهای که از هجوم طالبان فرار کرده بوند چند ساعتی در آنجا گیرماندند.
او افزود: «بعد ما از ماشین پیاده شدیم و چمدانهای خود را در چرخدستی گذاشتیم و آنها را هل داده بردیم». «واقعاً که شلوغ و ازدحام بود، آنجا خیلی گرد و غبار بود و انبوهی از جمعیت مردم بودند، و واقعاً که حشتناک بود».
او گفت پس از آنکه ولسوال ولسوالی سیغان و والی پشین ولایت بامیان به پولیس محلی دستور دادند در برابر پیشروی طالبان مقاومت نکنند و باید در برابر طالبان عقبنشینی کنند با این حال خواهر همسرش نیز به این مهاجرت با آنها پیوست.
این روند به اصطلاح عقبنشینی تاکتیکی پیش نویسشده توسط رهبری نظامی این تغییرات اخیر در رأس مدریت نظامی، طالبان را قادر ساخته است تا مناطق مختلف کشور را تحت کنترل خود درآورند.
او گفت: بعد از خبر مبنی بر اینكه طالبان زنان و دختران را برای ازدواج اجباری جمع میكنند، «همه زنهای خانواده ما فرارکرده و رفتند». دختر خاله تمنا گفت که او از بازگشت طالبان وحشت دارد و طالبان دوباره سعی خواهند کرد تا دختران و زنان را برای ازدواج اجباری به دام بیندازند.
او گفت که او و دیگر زنان جوان در ولسوالی سیغان هرشب کابوس میبینند. طاهر زهیر، والی تازه منصوب شدۀ ولایت بامیان، پس از یک سال خدمت به عنوان وزیر در کابل، در اوایل ماه جاری در سمت والی ولایت بامیان منصوب شده است. او دستور داد که پولیس و خیزشهای مردمی علیه طالبان حالت تهاجمی اختار کنند، بنابراین شاهد بر این بودیم که طی دو روز دو ولسوالی سیغان و کهمرد را از شورشیان باز پس گرفتند.
طاهر زهیر گفت طالبان دختران و زنان را مجبور به ازدواجهای اجباری در سایر ازمناطق کشور نیزکرده است.
مانند ولایتهای تخار و بدخشان در شمال کشور جایی که شورشیان پس از تصرف ولسوالیها مرکز هر دو ولایت را محاصره کرده بودند. او در سخنرانی خود در تجلیل از عید قربان گفت: «طالبان سرکوبگر و قاتل مردم هستند، چرا از دست آنها فرار میکنید در برابر آنها بجنگید، دو گزینهای از آزادی وجود دارد یا میمیرید و یا آنها را میکُشید که این خطبۀ او توسط مردم با فریادهای بلند از «اللّه اکبر»، استقبال شد».
