زنی در امن‌ترین شهر دنیا برای یک شب و روز را در درماندگی عمیق دست و پا می‌زند تا چگونه خواهران جوانش را از کابلی که سقوط کرده نجات بدهد.
ساعت هفت شام به وقت سوئیس پدر مرسل علی به او تماس می‌گیرد و با صدای لرزان می‌گوید:«دخترم نگران نباش مزار شریف سقوط کرده و مادر و خواهرانت را کابل فرستادم». او آن شب را با گریه و شیون سحر می‌کند و نگران خواهران و تمام زنان افغانستان می‌شود که دوباره در گودال سیاه ایدئولوژیک طالبانی افتاده‌اند.
فردای همان شب تاریک او در می‌یابد که خواهران او هزاران خواهر دیگر هم دارند که در تاریک‌ترین نقطه‌ی تاریخ جهالت و زن‌ستیزی گیر کرده‌اند. مرسل علی زنی در کشور سوئیس اعتراض انفرادی بدون صدا را راه اندازی می‌کند. او روزانه دو ساعت در روزهای رسمی کنار جاده‌یی می‌ایستد و تا کسی پرسشی نپرسد، اعتراضش را در سکوت ادامه می‌دهد.
او می‌گوید که زنان افغانستان در این برهه‌ی زمانی از هر زمانی بیشتر به کمک نیاز دارند. او می‌خواهد که صدای زنان به تنهایی شود؛ هرچند تاکنون دوستانش او را همراهی کرده‌اند و چندین رسانه سوییسی از اعتراض او گزارش تهیه کرده و برخی از شهروندان سوئیس هم با یک لبخند و حتا گاهی با پرسش این که چگونه ما می‌توانیم شما را کمک کنیم، مرسل را حمایت کرده‌اند.
او می‌گوید:« هر روز نمی‌توانم به دوستانم بگویم که بیاند و کنارم بی‌ایستند و کودکانم را هم نمی‌توانم بیاورم چون دنیای کودکانه آن‌ها دست کاری می‌شود». اما مهدیه علی نجات دوست ایرانی تبار او همه روز از اعتراض او عکسبرداری می‌کند.
مرسل در شهر جنیف سوئیس در روزهای که تردد بیشتر است برای دو ساعت کنار جاده‌یی می‌ایستد و از مردم خواهش می‌کند که عکس بگیرند و در شبکه‌های اجتماعی پخش کنند. تا جهان ببیند که چگونه ما را تنها گذاشته و به ما پشت کرده‌اند. او مادر دو فرزند و ۳۷ ساله است، زنی که یک بار طعم تلخ حضور طالبان را تجربه کرده است. مرسل کارمند دو نهاد اجتماعی است که با مهاجرین همکاری می‌کند.
او در سال ۲۰۰۹ به کشور سوئیس با ویزه کار می‌آید و اکنون شهروندی آن کشور را دارد. اما او می‌گوید که دوسال یک بار به وطنش می‌رفته است؛ اما بعد از سقوط افغانستان به دست طالبان یک رشته‌ی رابطه‌اش با افغانستان و سرزمین مادری‌اش بریده شد:« بعد از سقوط افغانستان به دست طالبان یک رشته‌ی رابطه من با افغانستان و سرزمین مادری‌ام بریده شد و این خیلی درد ناک بود و انگار آن رشته مستقیم از قلبم بریده شد، از این‌رو بعد از سقوط افغانستان به دست طالبان روزهایی زیادی گریستم.»
او می‌گوید حضور طالبان در افغانستان هزینه‌ی سنگینی دارد که بیشترین آن را زنان خواهند پرداخت. زیرا در هفته‌های اول سقوط دولت، زنان به شکل گسترده‌یی از آموزش، تحصیل، کار و دیگر فعالیت‌های اجتماعی باز ماندن و منزوی شدند.
